De
in Buenos Aires (1945) geboren Ier Chris de Burgh moet een gelukkig man zijn.
Zijn dochter Rosanna Davison is in 2003 gekroond tot Miss World en Chris zelf
heeft tegenwoordig zijn eigen platenmaatschappij, Ferryman Productions.
En dus kan hij op muzikaal gebied
lekker zijn gang gaan. Het resultaat is te horen op The Road to Freedom. De schijf begint met drie aaneengeregen nummers die het vermoeden wekken dat we met een ouderwets thema-album te maken hebben. Bij de instrumentale intro (When Winter Comes) bekruipt me even het idee dat ik luister naar James Last goes Classic, maar vervolgens zak ik vanzelf weg in een zalige droom en zie Rosanna, gekleed in een middeleeuws, koninklijk gewaad, schrijdend over Ierlands groene heuvels. Helemaal mis, want in de volgende twee nummers - wel vol Keltische klanken - blijkt het heel ergens anders over te gaan, het orchestrale 'Snow is Falling' zelfs over een massagraf. Pardon. Het vreemde van dit album is dat het na deze trilogie opeens een ‘gewone’ popplaat wordt. Met op zichzelf staande, ‘makkelijke’ liedjes, die De Burgh zo geschreven heeft dat hij er live niet per se een uitgebreide band bij nodig heeft. Op 'The Words I Love You’ horen we voor het eerst een elektrische gitaar, 'Songbird' is een gevoelige hommage aan de in 1996 op 33-jarige leeftijd overleden singer-songwriter Eva Cassidy en 'Five Past Dreams' het vervolg op zijn grootste hit, 'Lady in Red'. Bij het latino klinkende nummer 'What Yo Mean To Me' heeft Chris duidelijk naar The Mavericks geluisterd, terwijl 'Read My Name' bij mij associaties met zowel sir Paul McCartney als wijlen zijn maatje George Harrison oproept.
Toen ik in 1984 Chris de Burgh's ballade 'The Head and the Heart' hoorde, was ik diep, diep onder de indruk, maar na 'Lady in Red'' (‘86) durfde ik daar niet meer voor uit te komen. Dat dubbele gevoel heeft deze cd ook. Soms waarlijk prachtig, soms ook al te kwijlerig en wel heel erg glad. Gewoon de mooiste nummers vanaf plukken en op een eigen compilatie zetten, dus.