Charlotte Hatherley - The deep blue (Waardering Muziekwereld) ****
Ten tijde van haar eerste soloalbum Grey Will Fade (2005) deed Charlotte Hatherley nog dienst als stoere gitariste van het Noord-Ierse Ash. Nu, na tien jaar met de boys op pad te zijn geweest, kiest ze definitief voor een solocarrière. Luisterend naar The Deep Blue kun je niet anders concluderen dan dat Hatherley die stap overtuigend zet. Meer nog dan op Grey Will Fade wordt voor het experiment gekozen en lijkt Hatherley klaar te zijn met de puntige poppunkliedjes van haar vroegere band. Grillig, eigenwijs en prikkelend zijn de sleutelwoorden die The Deep Blue kenmerken. Wat dat betreft zet opener Cousteau meteen de toon. Het is niet alleen een aardige verwijzing naar de albumtitel, maar ook een opmerkelijk stukje (nog geen twee minuten) muziek met dromerige, woordloze vocalen, dat inderdaad klinkt alsof het onder water opgenomen is. Het is de experimentele opmaat naar een album waarop het bitterzoete stemgeluid van Hatherley zo’n beetje de enige constante is. The Deep Blue barst namelijk van de (keyboard)geluidjes, samples en zwaar vervormde gitaarlijntjes die tot kleine symfonietjes worden gekneed. Zelfs die paar keer dat ze teruggrijpt naar haar verleden gaat het nooit helemaal via de geijkte paden. Verrassend knappe plaat. RAYMOND ROTTEVEEL
Bron: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 16 mei 2007