Carrie Rodriguez - Seven angels on a bicycle (Waardering Muziekwereld) ***½
Langzaam heeft Chip Taylor violiste Carrie Rodriguez gebracht als artieste. Hij zag haar spelen tijdens South By Southwest in 2001 en was geïmponeerd door haar spel en uitstraling. Hij vroeg haar mee op tournee en kort daarna stond ze achter de microfoon...als zangeres. Ze pende vervolgens liedjes samen met haar leermeester, allemaal bedoeld als voorbereiding op het grote werk, haar solo-debuut. Seven Angels On A Bicycle heet het grote moment waarop ze wordt bijgestaan door Bill Frisell (gitaar), Greg Leisz (pedal steel), Kenny Wollesen (drums), Viktor Krauss (bas), Taylor (akoestische gitaar en co-producer) en Javier Vercher, haar echtgenoot, een enkele keer op saxofoon. Taylor houdt nog immer haar hand vast getuige het samen schrijven van het materiaal. ´50 French Movie is zelfs een typische Taylor-song (denk aan Wild Thing), een weinig passend rockmoment trouwens met een primitieve gitaarriff als fundament. We horen de rasvioliste vooral als zangeres en dat is verrassend. Haar instrument is slechts drie keer dominant te horen. Het zijn de liedjes die meteen blijven hangen; het frivool-brutale Never Gonna Be Your Bride, het op bluegrass aanhakende Waterbound en het opvallend stevige I Don´t Wanna Play House Anymore. Voor het overige zijn het de sfeervol-warme elektrische gitaarnoten van Frisell en de langgerekte dromerig-melancholieke pedal steelpartijen van Leisz toonzettend en sfeerbepalend. Op die momenten raakt Rodriguez, mede door dramatische romantiek die ze in haar met smacht gezongen dromerige liedjes stopt iemand als Lucinda Williams. Het kostte me op Poggio Tre Lune in Toscane - met prachtig panorama vanaf het zwembad trouwens - enkele luisterbeurten om te wennen aan niet verwachte koers van Rodriguez en om haar liedjes, die al improviserend in de studio tot stand kwamen, van elkaar te onderscheiden. Maar het kwartje viel zoals het heet, tijdens de siësta, nadat ik Dan Brown terzijde had geschoven en me luierend in een grote zwemband in het water liet meewiegen op de vijf meeslepende ballads op rij waarmee ze haar debuut afsluit zonder dat de kaars uit gaat. Integendeel... (Bart Ebisch)
Bron: www.hanx.net
Gepubliceerd op Muziekwereld: 18 november 2006