Billy Idol - Devil's playground ***½
Wie kent hem nog, de stoere rocker met zijn hoogblonde kapsel en brutaal opgetrokken bovenlip? Begonnen als frontman van de punkformatie Generation X scoorde hij in de jaren tachtig solo met een aantal sterke albums en hits als White Wedding, Rebell Yell en Eyes Without A Face. Na het onderschatte Cyberpunk uit 1993 werd er jarenlang weinig tot niets meer vernomen van Idol die, later zou blijken, zijn buik vol had van de muziekindustrie. De batterijen moesten opgeladen worden en tevens wilde hij afrekenen met enkele slechte gewoontes. Met Devil’s Playground meldt hij zich weer herboren en strijdlustig terug aan het front. De foto op de hoes spreekt boekdelen, zo kennen we hem weer! Ook van de partij is wondergitarist Steve Stevens die hem ook bijstond op de eerste drie albums. Met een afgewogen mix van stevige rockers, vitale popnummers en (akoestische) ballads in een eigentijds geluidsdecor weet het nieuwe album goed te overtuigen. Nummers als Super Overdrive, Rat Race, Scream en Summer Running kunnen makkelijk wedijveren met zijn beste werk. Natuurlijk klinkt het af en toe heerlijk over the top en macho, maar waren dat juist niet altijd man’s handelsmerken? Nostalgie of niet, Billy Idol heeft het nog steeds.
24 oktober 2005