The Beatles - Love (Waardering Muziekwereld) ****½
The Beatles hebben nog altijd een grote schare fanatieke fans die elke uitgave met ‘nieuw’ materiaal blind aanschaffen. Platenlabel Apple speelt hier handig op in door ieder jaar, juist als de Sint en de Kerstman voor de deur staan, een release te plannen. Zo zagen we de laatste jaren geremixte versies van de albums Yellow Submarine en Let It Be, heruitgaven op cd van de Amerikaanse uitvoeringen van hun albums en natuurlijk de vuistdikke autobiografie Anthology. Dit jaar is er Love, de soundtrack van de nieuwe voorstelling van de Canadese theatergroep Cirque Du Soleil, gebaseerd op het oeuvre van de fab four. Voor het maken van de soundtrack hadden producer George Martin en zijn zoon Giles toegang tot de archieven van EMI. Het idee was van de meersporenbanden nieuwe mixen, maar ook mash-ups te maken en die samen te voegen tot één lange medley. Getuige de laaiend enthousiaste recensies over de voorstelling die uit Las Vegas komen overwaaien is de combinatie van de spectaculaire acrobatiek van de Canadezen en de psychedelische songs van The Beatles onweerstaanbaar en is het doodzonde dat de show alleen op die plek wordt gespeeld. De soundtrack op cd roept meer gemengde gevoelens op. Om bij de meest positieve te beginnen: John, Paul, George en Ringo horen in een nieuwe mix in Dolby Surround 5.1 is een ronduit verbluffende ervaring. In de jaren zestig was het aantal geluidssporen waarop werd opgenomen nog beperkt, maar Abbey Road hanteerde een hoge kwaliteitsstandaard, zodat het nu mogelijk is er met softwareprogramma’s als ProTools en Cubase fantastische remixen van te maken. Met dat betere geluid winnen de songs en de harmonierijke arrangementen alleen maar aan kracht. Love beoogt echter meer te zijn dan een greatest hits in Dolby Surround. Het is een psychelische luistertrip zoals die eigenlijk sinds de vroege jaren zeventig haast niet meer worden gemaakt. En daarin wordt naar hartelust gerecombineerd en geëxperimenteerd. Dit brengt The Beatles natuurlijk niet meer tot leven, maar levert soms verrassend aardige resultaten op. Het van alle kanten tot je gezongen Because is indrukwekkend, Lady Madonna is een bijzonder flitsende rocker geworden en ook het toegevoegde orkest aan de akoestische versie van While My Guitar Gently Weeps zal de meeste fans wel bekoren. Een groot deel van de remixen blijft echter tamelijk dichtbij het origineel. Te dichtbij, als je een beetje bekend bent met de spannende (en illegale) mash-ups die tegenwoordig op internet te vinden zijn, van The Beatles met zichzelf, maar ook met anderen. The Grey Album van Danger Mouse, waarop de fab four de muzikale omlijsting vormen bij teksten van Jay-Z, is daarvan een mooi voorbeeld. De erven hebben bij dergelijke voorstellen tot nu toe altijd de boot afgehouden. Een opstelling waarbij je vraagtekens kunt stellen, want is het niet juist dankzij de vaak bizarre situaties (ringtones, samples) waarin je melodieën van Bach, Beethoven en Chopin tegenkomt dat hun werk zo voortleeft? Het is gemakkelijk om vanuit een preserverend standpunt Love bij voorbaat af te schieten: waarom The Beatles niet laten zoals ze waren? Wat je dan mist is een zeer plezierige luisterervaring in een geluidskwaliteit die je niet voor mogelijk had gehouden. JAN VAN DER PLAS
Bron: www.oor.nl
Gepubiceerd op Muziekwereld: 3 januari 2007