Babyshambles - Down in Albion ***
Hoewel hij tegenwoordig bekender is vanwege zijn opzichtige junkiegedrag (op het
moment van schrijven leeft hij nog) is voormalig
Libertine
Pete Doherty er in geslaagd een even rommelig als fantastisch debuutalbum af te
leveren met zijn nieuwe bandje Babyshambles. Het rammelt, klinkt vaak vals, maar
alles klopt, en werd genadeloos direct vastgelegd door Mick Jones, van The
Clash, die dat als geen ander kan.
Met zestien tracks in 64 minuten is Down in Albion een lang album. Doherty kan
dan meestal te stoned zijn om uit zijn ogen te kijken, liedjes schudt hij nog
altijd zo uit zijn mouw, en daar zitten veel hele goede tussen. Eigenlijk zijn
er maar twee of drie iets mindere bij, zoals What Katie Did Next. Een paar
reggaeliedjes, eentje met een kennis uit de bajes, een enkele ballad (de
prachtige nieuwe single Albion), maar vooral veel direct meezingbare gitaarsongs
onder invloed van de rijke Britse muziekgeschiedenis vanaf de jaren 60. Met een
grote stem is Doherty niet gezegend, maar zijn schurend en doorleefd geluid, dat
de ruigheid van een Arno Hintjens kruist met Johnny Rotten gesneer met rollende
‘r’, is perfect voor wat hij te melden heeft.
Het ‘we klooien maar wat aan’ imago van Babyshambles, waarbij men net zo
gemakkelijk onaangekondigd optreedt op iemands feestje of op een parkeerplaats
dan dat er een stadionoptreden afgezegd wordt, is perfect naar CD vertaald. Een
geniale en bijzonder lekkere puinhoop. Kate Moss zingt op het openingsnummer
zoals van een fotomodel verwacht mag worden: lijzig uit de maat en flink vals.
La belle et le bęte, een titel op de uitgeteerde lijven geschreven. De teksten
zijn sowieso mooie persoonlijke inkijkjes in een getroebleerd brein. Fuck
Forever, if you don’t mind, want ook Engelse junkies blijven gentlemen. Wat de
opnametechniek van Mick Jones ook maar eens duidelijk maakt is dat een goede
geluidskwaliteit goed samen kan gaan met spontaan en rommelig spel. Er gaat van
alles mis, maar het klinkt geweldig, alsof je er zelf bij bent. Je zou nog bijna
gaan denken dat de vele fouten ingestudeerd zijn; dat zou pas helemaal knap
wezen. Nee, zo leep zijn ze ook weer niet. Laat je niet afleiden door de
roddelbladen: Pete Doherty is een groot muzikant. Nu maar hopen dat hij het nog
eventjes volhoudt onder de levenden, want die spelen mooier dan de doden.
Auteur: Jan Luijsterburg
Bron: www.hifi.nl
10 februari 2006