Aroah - El dia despues (Waardering Muziekwereld) ***½
Irene Tremblay. Madridmeisje. Spaanse vader en Amerikaanse moeder. In 2003 nam ze samen met Greg Weeks en andere vrienden The Last Laugh op. Voorlopig het hoogtepunt in haar oeuvre en dus onvoorwaardelijk aanbevolen. In 2005 verscheen een klein cdtje: En El Patio Interior. Ook fraai. Als altijd dromerig zonder flauw te zijn. Vrouwelijk zonder de gebeeldhouwde beelden van Joke Smit en Ciska Dresselhuys. Verstild. Vol melodie. Schroom die grenst aan verlegenheid. Oog en blik vallen altijd samen in haar liedjes. Liefde voor dingen. Kleine dingen die groot blijken te kunnen zijn. Liefde, sowieso. Net als op En El Patio Interior is de aanwezigheid van de geweldige Raül Fernández op El Dia Después van groot belang. Met kalme hand en een groot gevoel voor evenwicht en verhouding heeft hij de muzikanten aan het werk gezet. De zachte liedjes van Irene Tremblay krijgen precies wat ze nodig hebben: vaak meer accent dan arrangement. Bij wijze van spreken. El Dia Después, de volgende dag, is helemaal in het Spaans gezongen. Dat maakt inleven wat moeilijker. In mijn geval dan toch. Maar de woorden die ik uit het titelliedje haal, doen alsof en huilen, spreken boekdelen. Het leed van verlangen. Net als de tas vol persoonlijke bezittingen op de foto’s. Wie spreekt over Cat Power zou van Aroah moeten weten. (Wim Boluijt)
Bron: www.hanx.net
Gepubliceerd op Muziekwereld: 8 maart 2008