Angela Strehli - Blue highway ***½
Na geruime tijd verscheen er eerder dit jaar weer eens een nieuw album van Angela Strehli. Na zeven jaar studio- stilte is dit Angela Strehli's nieuwe album waar ze zich volwaardig etaleert op de blue highway van blues, americana en songwriting. Angela is er weer in volle glorie; haar stem klinkt als vanouds als een graag te luiden klok en haar songs zijn weer zeer aangenaam eigenwijs ‘Texas all over’. Dat houdt in dat de blues en aanverwanten die ze smeedt dat typische eigenzinnige hebben dat zo leuk is aan die al even leuke Lone Star staat. Opener Austin’s Home Of The Blues – geschreven voor een documentaire over Antone’s – laat er meteen geen twijfel over bestaan; Texas blues staat voor de ‘T’ van ‘twang’ met Mike Schermers (remember de Soul Survivors!)… welja, twangy gitaar. De volgende, Blue Highway, is zo’n huppelsong waarop het lekker wippen is en het duet met Paul Thorn op Hello My Lover is een meer dan geslaagde cover. Via de trage ode aan SRV, het een paar soultrapjes lager liggende maar nog altijd leuke Slipped, Tripped, And Fell In Love van Ann Peebles, de krakende blues met scherp gitaarwerk I Don’t Know Why en het halverwege gospelachtige Lord, Don’t Move The Mountain, komen we bij het afsluitende drietal hoogtepunten. Headed South met zeer mooi Spaans gitaarwerk van Tom Duarte, het immens soulvolle, trage Always Love You en de live track C.O.D., getrokken uit SRV’s cd Live At Carnegie Hall. Angie is back, laat daar geen twijfel over bestaan.
11 december 2005