Air - Pocket symphony (Waardering Muziekwereld) ****
Hoeveel mensen zullen nog opveren als ze lezen dat Air weer een cd heeft gemaakt? En dat Nicholas Godin hiervoor speciaal in de leer is gegaan bij een Japanse meester die hem de kunst van de koto (Japanse harp) en de shamisen (driesnarig instrument, vergelijkbaar met onze banjo) heeft bijgebracht? Hoeveel mensen zullen vol bewondering dit blad even opzij leggen wanneer tot hen doordringt wat voor impact dit nu weer op de fameuze Air-sound heeft? Niet zo veel vrees ik. Air is voorbij. Air is Moon Safari (1998) en een handvol aanhangsels. Op dit zevende album (alles meegeteld, behalve die vreselijke soloplaat van Jean-Benoît Dunckel onder de naam Darkel, daar zwijgen we maar beter helemaal over) proberen Godin en Dunckel amechtig de sfeer van hun debuut weer op te roepen. Opener Space Maker zweeft lekker weg over zo’n hoogpolig keyboardtapijt en zo telt deze Pocket Symphony wel meer aangename momenten, maar de sfeer van is natuurlijk nog wat anders dan de magie van. De betovering is allang uitgewerkt en die esotherische oosterse accenten helpen daar weinig aan. En die lijzige zang van henzelf evenmin. Iemand had hen na de vorige albums toch moeten vertellen dat dát misschien niet zo’n goed idee was. Hallo Nigel Godrich, wakker worden! Gastzangers Neil Hannon (Divine Comedy) en Jarvis Cocker (ex-Pulp) brengen even verlichting in Somewhere Between Walking And Sleeping en Hell Of A Party, maar echt memorabel zijn ook deze liedjes niet. Die titel ook: Somewhere Between Walking And Sleeping… zó ontzettend 1998, zó ontzettend Moon Safari. Nee, Air heeft niks meer toe te voegen. Pocket Symphony is ‘Air doet Air’, net zo ergerlijk als Zero 7, Bent, Husky Rescue en al die andere Air-klonen die het patent op nonoxynol-9 van Durex hebben gepikt. KOEN POOLMAN
Bron: www.oor.nl
21 maart 2007