Ray Lamontagne - Monovision (Waardering Muziekwereld) 8½
Na drie albums vol psychedelica kiest Ray LaMontagne op Monovision weer voor een wat meer ingetogen geluid vol invloeden uit de folk en country en dat bevalt uitstekend. Ray LaMontagne maakte 16 jaar geleden indruk met Trouble, dat vooral een geweldige stem liet horen. De afgelopen jaren sneeuwde deze stem soms wat onder in een voller en psychedelisch klinkend geluid, maar op Monovision is de singer-songwriter Ray LaMontagne weer opgestaan. De Amerikaanse muzikant maakte het album in zijn eentje, maar het klinkt allemaal fantastisch. Monovision betovert met een smaakvol retro geluid en hiernaast is er natuurlijk die geweldige stem vol emotie, soul en bezwering. Zijn psychedelische albums waren prima, maar Monovision is wat mij betreft toch net wat beter en komt dicht in de buurt van zijn meesterwerk Till The Sun Turns Black. De Amerikaanse singer-songwriter Ray LaMontagne koos de afgelopen jaren voor een wat ander geluid dan we van hem gewend waren. Supernova (2014), Ouroboros (2016) en Part Of The Light (2018) klonken experimenteler en psychedelischer dan Trouble (2004) en Till The Sun Turns Black (2006), de albums waarmee de Amerikaanse muzikant iets meer dan 15 jaar geleden doorbrak en die het mogelijk maakten om zijn baan in een schoenenfabriek op te zeggen.
Hoewel ik Till The Sun Turns Black
nog steeds met afstand het beste Ray LaMontagne album vind, kon ik zijn
psychedelische escapades ook best waarderen, al was er stiekem ook de heimwee
naar het oude geluid. Na drie albums vindt de Amerikaanse muzikant het kennelijk
zelf ook tijd voor een ander geluid, want het deze week verschenen Monovision
klinkt duidelijk anders dan zijn drie voorgangers en keert terug naar het geluid
waarmee hij ooit doorbrak. In de openingstrack schuurt Ray LaMontagne direct
dicht tegen het geluid waar hij ooit mee opdook aan. Invloeden uit de folk en
blues hebben aan terrein gewonnen en ook in vocaal opzicht zijn er flink wat
raakvlakken met de muziek die Ray LaMontagne in zijn eerste jaren als muzikant
maakte. Ik vind het zeker geen straf. Door de net wat soberdere instrumentatie
ligt de nadruk weer wat meer op de zang en laat dat nu net een van de sterkste
wapens van de Amerikaanse muzikant zijn. In de openingstrack van Monovision
zingt Ray LaMontagne met hart en ziel en maakt hij direct indruk. Monovision
ligt veel vaker in het verlengde van de vroege albums, maar je hoort ook dat er
sindsdien flinke stappen zijn gezet. Waar Ray LaMontagne zijn zang soms net wat
te vaak uit de tenen liet komen, zingt hij op Monovision prachtig gedoseerd en
bovendien wat gevarieerder, wat bijzonder aangenaam klinkt. Op hetzelfde moment
zijn de emotie en melancholie in zijn stem gebleven. Monovision is een prachtig
klinkend album. Het is een prestatie van formaat, want Ray LaMontagne speelde
het album dit keer in zijn uppie vol en nam ook de productie voor zijn rekening.
Met minimale middelen sorteert de Amerikaanse muzikant een maximaal effect en
dat is knap. De wat meer ingetogen songs op het album zijn heerlijk loom en
laidback en worden gedragen door de uitstekende zang en het sfeervolle
gitaarspel op het album. Ray LaMontagne heeft altijd vertrouwd op meerdere
stijlen en dat doet hij ook op Monovision. Na twee betrekkelijk ingetogen songs
komt hij met Strong Enough op de proppen met een song waarvoor Creedence
Clearwater Revival zich in haar allerbeste jaren niet zou hebben geschaamd. Het
is een van de weinige uitbarstingen op een voornamelijk ingetogen album, dat wel
nadrukkelijk schakelt tussen folk en country en dat vaak wat nostalgisch
aandoet. De muziek van Ray LaMontagne heeft altijd wel een redelijk hoog retro
gehalte gehad en dat geldt ook weer voor Monovision, al zit het nergens in de
weg. Het nieuwe album van Ray LaMontagne laat 45 minuten een prima muzikant, een
uitstekend songwriter en een groot zanger met een stem vol soul horen, die net
zo goed een aantal decennia geleden aan de weg zou hebben kunnen getimmerd, maar
ook in het heden prima mee kan.
Monovision is mogelijk een lichte tegenvaller voor een ieder die zijn
psychedelische albums koesterde, maar liefhebbers van de singer-songwriter Ray
LaMontagne komen op Monovision ruimschoots aan hun trekken. Veel songs op het
album zijn geworteld in de folk en country uit de jaren 70, maar Ray LaMontagne
slaagt er ook dit keer in om zijn eigen draai te geven aan de invloeden uit het
verleden, maar raakt ook aan grootheden als Van Morrison en Neil Young. In
eerste instantie klonk het vooral heel aangenaam, maar Monovision wordt me
steeds dierbaarder en wordt ook steeds mooier en indrukwekkender.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2020/06/ray-lamontagne-monovision.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 23 juli 2020