Natacha Atlas - Strange days (Waardering Muziekwereld) 9
Wat is het ondertussen alweer lang geleden dat de wereld kennis maakte met de oriëntale global sound van Transglobal Underground. Ondersteund door vette beats paste deze perfect in het beeld van de opkomende dance en trance. Waarbij tijdsgenoten kozen voor de meer ambient gerichte aftakkingen, besluiten deze baanbrekers een meer avontuurlijke weg te bewandelen. Wie zou het toen geloven dat de buikdansende zangeres Natacha Atlas zich zou ontwikkelen tot een veelzijdige diva, zich steeds verder verwijderend van de basis die ze heeft gelegd in het bijna hitje Templehead.
Haar Arabische oorsprong krijgt een flinke injectie aan hedendaagse jazz toegevoegd op Strange Days, welke terecht mag worden bijgeschreven als een nieuw hoogtepunt in haar toch al niet misselijke repertoire. Deze in ontwikkeling zijnde nachtclubzangeres heeft nog steeds niets van haar sensuele geluid verloren. En ook de medemuzikanten verschuilen zich nederig achter hun instrumenten als ze begint te zingen. Verstrooid en rommelig geven ze invulling aan de gedragen woorden van deze ondergewaardeerde grootheid.
Alcyona Mick die haar vingers niet meer onder controle lijkt te hebben als deze haastig als een vurig liefdesspel de piano beroeren. Andy Hamill die met gepaste koelheid zijn contrabas de nodige uitdagende spanking tikjes toedient en het duo Asaf Sirkis en Laurie Lowe die elkaar afwisselen in het vluchtige drumwerk. Alleskunner en mede componist Samy Bishai neemt zijn rol als bendeleider serieus en introduceert in zijn gevolg blazer Idris Rahman, trompettist Hayden Powell en trombonist Robinson Khoury.
Van deze groep medewerkers is vooral Alcyona Mick een naam die in het verleden al vaker aan die van Natacha Atlas gekoppeld werd. Door haar huidige samenwerking met Samy Bishai is het eenvoudig om ook nu hiervoor tijd vrij te maken. Deze spelers met een breed curriculum vitae gevuld met een ontiegelijk groot overschot aan werkervaring, halen met gemak de andere muzikanten binnen. Hierdoor staan er artiesten in de studio te dringen die zich gezamenlijk tig keer bewezen hebben, variërend van jazzensembles, klassiek orkesten tot de invulling bij veelzeggende bekende popartiesten.
Als gastzangeressen zijn Tanya Wells en Sofiane Saidi met haar aardedonkere voordracht uitgenodigd. Aangevuld met als verrassing het ondertussen al lang volwassen geworden soulmeisje Joss Stone. Dat haar reikwijdte ondertussen een stuk wereldser georiënteerd is hoor je terug in Words Of A King. Natuurlijk was bekend dat ze op blues gebied haar mannetje staat, maar met meer dieptes en rauwheid in haar vocalen past ze met gemak op deze jazzplaat. Doordat zich in totaal 25 artiesten op Strange Days inmengen vergeet je bijna de ster waaromheen het allemaal draait; Natacha Atlas.
Deze Belgische zangers is een multi culturele samenleving in een. Met een Marokkaans-Egyptische vader en een Britse moeder is ze de missing link tussen de Oosterse en Westerse gemeenschap. Invloeden die ze vol trots weet te verwerken in haar albums. De identiteitscrisis die hierdoor op jonge leeftijd haar wegen vervelend doorkruist heeft ze omgezet tot haar handelswapen. Ze laat zich nergens onderbrengen en geeft haar eigen invulling aan het begrip wereldmuziek. Dat deze zangeres zich ooit staande hield tussen kunstmatige beats en voorgeprogrammeerde samplers is haast niet meer voor te stellen.
De exotische blaaspartijen in Out Of Time trappen hiermee af, met een Atlas die er als een hypnotiserende Kaa als Jungle Book karakter verleidend doorheen kronkelt. Ze weet het meeste te overtuigen met haar eigen tracks, al past de kapot gecoverde James Brown klassieker It’s A Man’s World er verder prima tussen. Haar triphop benadering wijkt af van de overige zelfgeschreven composities die een stuk meer puurder van structuur zijn. Deze is in hetzelfde rijtje te plaatsen als de zomerzon Bossanova van Sunshine Day.
Maktoub zou perfect in een Bollywood movie passen, al zit er in de backings ook genoeg raakvlakken met de Franse chansons verborgen. Feitelijk houdt ze hiermee de deur open voor andere uitdagingen. Powell bespeelt zijn trompet zo dat deze met gemak in een Twotone ska klassieker te plaatsen valt. Dan laat het meer georkestreerde Arabische Min Baad en het dromerige Lost Revolutions op een andere wijze de culturele achtergrond in de jazz samensmelten. Bij die laatste zijn het de viool en cello die de universele straattaal verwoorden. Al is de dreiging van Sofiane Saidi natuurlijk net zo belangrijk. Tanya Wells is echter vrijwel onzichtbaar aanwezig op het aansluitende Inherent Rhythm.
De jazz hoor je ook terug in het uptempo All The Madness, waarbij Alcyona Mick al haar vrijheid krijgt om de zwart-witte toetsen aan te slaan. Dat Natacha Atlas ons op het einde nogmaals trakteert op een prachtig staaltje stembeheersing is alleen al een genot. Geweldig hoe ze beheerst de plaat afsluit met Moonchild. Nog eventjes op een ijskoningin manier spelen met haar bereik, zo gecontroleerd en zelfverzekerd. Steeds meer krijg ik de indruk dat deze dame ons nog lang niet alles van haar kunsten heeft laten zien. Een zegening!
Recensent: Leon Pouwels
Bron: www.writteninmusic.com
Direct link: https://writteninmusic.com/albumrecensie/natacha-atlas-strange-days/
Gepubliceerd op Muziekwereld: 1 december 2019
|
|