Mark Ripp & the Confessors - Under the circumstances (Waardering Muziekwereld) 8
Wat laat hij ons toch telkens wachten op een nieuwe plaat, die Mark Ripp! Zijn vorige, Quiet Again, waarover we nogal wild tekeer gingen in deze kolommen, is intussen alweer bijna drie jaar oud, maar dat kleine euvel vergeven we hem al snel wanneer we een paar keer geluisterd hebben naar de nieuwe van deze Canadese songsmid die, na de bijna-akoestische aanpak van de voorganger, opnieuw gekozen heeft voor de rechttoe-rechtaan rock-aanpak.
Daartoe stelde hij een full-band samen, waarin ondermeer oude getrouwen John Toffoli en Bob Hamlyn te ontwaren zijn. Dat zijn twee kerels met wie Mark al heel lang samenwerkt, zelfs van in zijn Bel-Vistastijd- en die op hun beurt al 35 jaar samenspelen. Als muzikanten zo lang met elkaar omgaan, dan kunnen ze elkaar goed verdragen en zijn ze bij machte om een Sound neer te zetten met heel grote “S”. In het geval van deze plaat, komen daar nog een paar gastmuzikanten bij, die ook wel weten hoe rock ’n’ Roll moet klinken: Bruce Hemmings en Tim Rutledge komen van bij de lichtjes fantastische Big City, een negenkoppig ensemble dat Toronto en wijde omgeving blijft aanleren hoe rock en soul moeten klinken en bassist David Stokaluk was ook al een Confessor op Minor Miracle uit 2002.
Om maar te zeggen dat deze gasten elkaar al een eeuwigheid kennen en dat dit fijntjes te horen is op deze plaat, die overigens ook het debuut is voor Mark’s dochter Madalen, die op een drietal songs de backing vocals mag aanleveren. Naarmate de songs op de plaat vorm kregen, stelde Mark vast dat ze een soort thematiek gemeen hadden: de economische ongelijkheid, met al haar verschijningsvormen en gevolgen, schemerde in heel wat songs door, net als een aantal meer “algemeen menselijke” omstandigheden als verlangen, schuldgevoel, verbijstering en ontzetting over de wereldgebeurtenissen…het komt allemaal aan bod en gelukkig is er de al even gemeenschappelijke gewaarwording dat rock ’n’ roll een mooi tegengewicht kan vormen tegen zoveel onheil.
De plaat klinkt overal stevig, nergens zwartgallig, alhoewel de dingen wel raak geformuleerd worden en de namen die ik bij een vorige gelegenheid als referentie gebruikte, zijn ook deze keer toepasselijk: veel van de nummers lijken gemaakt voor Tom Petty, John of Bruce Springsteen. Dat betekent meestal: een catchy melodie, een stevig rockend arrangement, spitante teksten en vooral: na elke draaibeurt krijg je meteen zin op de cd nog eens op te zetten. Veel platen van dat kaliber worden er helaas niet gemaakt, zo denk ik.
Kijk, ik ga hier niet flauw doen: wie een song als Everything is Made in China of Two of a Kind in elkaar kan draaien, die hoort “songwriter” genoemd te worden. Wie Wishin of Shitty Little Cavalier vorm kan geven zoals Mark Ripp dat doet (die sax!!!!), is een rocker pur sang en wie beide combineert, die is vooral zeer zeldzaam en hoort gekoesterd te worden. Ten huize H. zijn we daar al een tijdje mee begonnen en ik mag van harte hopen dat u volgt. Via de wondere wereld der informatica zijn nogal wat van de songs op deze nieuwe plaat vrij te beluisteren en u heeft er volgens mij alle belang bij van die mogelijkheden gebruik te maken: een heel fijne wereld gaat voor u open. Doe er uw voordeel mee!
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Deeplink: http://www.rootstime.be/index.html?http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2017/FEB1/CD42.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 19 maart 2017
|
|