Marc Ford - Holy ghost (Waardering Muziekwereld) 8½
Marc Ford is één van de meest getalenteerde en gevraagde rockgitaristen van zijn generatie. Lange tijd was hij gitarist bij The Black Crowes en als je platen van Gov’t Mule of Ben Harper in je kast hebt staan is de kans groot dat je hem ook hoort, want Ford is een veelgevraagd sessiemuzikant en producer. Voor zijn nieuwe plaat "Holy Ghost" werkte hij samen met leden van de Britse country soul band Phantom Limb (die helaas verleden jaar ter ziele is gegaan) van wie hij het laatste album produceerde. De plaat is geproduceerd door Stew Jackson van Phantom Limb. Zogezegd een vriendendienst, maar ook een aantal andere leden van deze band spelen ook mee op het album. De samenwerking lijkt zijn vruchten af te werpen, want "Holy Ghost" kan wel eens één van de betere Americana platen van 2014 worden.
Marc Ford begon zijn carrière in de bluesrockband Burning Tree, ergens eind jaren ’80. Na de release van hun titelloze debuutalbum in 1990 ging de groep als support mee de hort op met The Black Crowes, die toen net furore maakten met hun eersteling "Shake your Moneymaker" (1990). Ford sloot vriendschap met de Crowes-spil, de broers Chris en Rich Robinson, die van meet af onder de indruk waren van zijn zinderend gitaarspel. Toen de Crowes kort daarna op zoek gingen naar een nieuwe gitarist was de keuze voor de hand liggend. Marc Ford versterkte de band in haar topjaren en vormde de allesverzengende snarentandem met gitarist Rich Robinson op hun drie succesvolste platen "The Southern Harmony and Musical Companion", "Amorica" en "Three Snakes and One Charm". De welgemikte en legendarische gitaarsolo’s op wereldhit "Remedy"? De signatuur van Marc Ford! In 1997 kwam er abrupt een einde aan de collaboratie, toen Ford wegens excessief drugsgebruik de laan werd uitgestuurd. Intussen tijd bleef hij aan de slag als sessiemuzikant bij Govt. Mule en Ben Harper en als producer voor onder meer Ryan Bingham en Phantom Limb. Ford maakt geen deel meer uit van het huidige The Black Crowes, die terug aan het toeren geslagen zijn. Inmiddels is hij helemaal clean en brengt op 14 april voor de vijfde maal in zijn carrière een soloplaat uit. Op "Holy Ghost" omarmt hij de weidse prairies van Amerika en zet hij haar rootserfgoed als een volleerd meester naar zijn hand. De retro power bluesrock uit het Crowes tijdperk heeft hij achter zich gelaten. "Holy Ghost" wordt geregeerd door rauw en ongereserveerde emoties en tijdloze mijmeringen die bol staan van het singersongvakmanschap.
Het rijtje Marc Ford in mijn platenkast beslaat inmiddels zo’n vier platen en het zijn stuk voor stuk soloplaten die ik niet graag gemist zou hebben. Dat geldt ook voor het vier jaar geleden verschenen "Fuzz Machine" (2010), waarop Marc Ford een poging deed om zijn geluid geschikter te maken voor een breed publiek. Het bleek achteraf gezien een weinig succesvolle poging, waardoor Ford op zijn nieuwste album speelt in een iets andere "versnelling", en ging zijn geluid meer zoeken in lome Americana, al blijven de bluesy invloeden van the Black Crowes, denkende aan de jaren '90, soms wel hoorbaar. Ford heeft zelfs zijn naaste familie betrokken bij deze plaat: zijn vrouw Kirsten levert een vocale bijdrage en zoon Elijah speelt enkele gitaarpartijen. "Holy Ghost" bevat twaalf songs en het zijn alle twaalf parels. Ik vind het ditmaal niet eens zo makkelijk om te beschrijven wat er nu precies zo goed is aan de muziek van Marc Ford. Hij beschikt over een aangenaam en herkenbaar stemgeluid, voorziet zijn platen over het algemeen van een mooi ingetogen maar toch fraai aangekleed geluid en schrijft songs die vrijwel zonder uitzondering volstrekt tijdloos zijn. Het zijn stuk voor stuk kwalificaties die Marc Ford scharen onder de getalenteerde singer-songwriters, maar ook niet meer dan dat. Het is het unieke karakter van zijn songs dat de songs op deze plaat zo mooi en bijzonder maakt. De songs van de grootheden uit het genre herken je vrijwel onmiddellijk, zoals o.a. James Taylor, Neil Young en David Crosby, waarvan hier wel wat invloeden te horen zijn. Luister maar even naar het laidback gebrachte "Dream #26" en het erg mooie "In You". Na een paar noten herken je de hand van de meester. Wat voor deze grootheden geldt, geldt ook voor de songs van Marc Ford.
Het zijn over het algemeen relatief sober klinkende songs, maar ook zonder uitzondering fraai aangeklede songs. Producer Stew Jackson, weet precies hoe het moet klinken: een akoestische basis, hier en daar een piano of banjo, de onmisbare pedal steel van Stew Jackson en heel incidenteel een wat steviger aangezette gitaar. Het is een geluid dat uitstekend past bij de stem van Marc Ford. Dit is zeker geen opzienbarende stem, maar als hij je eenmaal dierbaar is, blijft dat ook zo. Dat geldt ook voor de songs van Marc Ford. Alle twaalf nummers zijn door hem geschreven, waarbij onze voorkeur ging naar het reeds vernoemde, maar zo prachtige "In You" en de twee afsluiters. Vooreerst "Badge Of Descension", geschreven door Ford maar oorspronkelijk opgenomen door de eerder genoemde Phantom Limb en het zinderend epische "Call Me Faithful", dat me veel van Sam Baker laat denken, twee afsluiters om het album aan een triomfantelijke einde te brengen. Ook op zijn best is hij in het openende "If I'd Waited", een meer late night song, nederig, zachtaardig, soulvol en kort, en voelt daarbij zeer eerlijk aan. "'Just A Girl'" is eerder ouderwetse countryrock, met een klagende melodie en rust op het behendige gitaarwerk van Marc Ford. Zijn nieuwe album "Holy Ghost" is voor zijn fans weer een feest van herkenning, en hij in zijn poging om 12 nummers te schrijven die zich in het Americana-genre vertoeven glansrijk geslaagd. Iedereen die de muziek van deze briljante muzikant niet kent heeft heel wat in te halen. Iedereen die zijn muziek wel kent, kan wederom een meesterwerk, met zijn meest intieme, persoonlijke songs, toevoegen aan het al zo fraaie rijtje in de kast.
Bron: Rootstime
Deep link: http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2014/AP1/CD41.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 15 mei 2014
|
|