Marc Almond - Chaos and a dancing star (Waardering Muziekwereld) 8
Marc Almond kiest voor een wat
gepolijster geluid met een beetje prog, maar steekt ook weer in een prima vorm
op een typisch Marc Almond album.
Marc Almond dook precies 40 jaar geleden voor het eerst op met Soft Cell en
heeft inmiddels een imposant oeuvre opgebouwd. Zijn sterkste albums maakte de
Brit in de jaren 80 en vroege jaren 90, maar ook in het huidige millennium
maakte hij nog een aantal prima platen. Ook Chaos And A Dancing Star is
er weer een. Marc Almond kiest dit keer voor een zwaar geproduceerd en hier en
daar wat gepolijst geluid met incidenteel een progrock injectie, maar het is ook
een vintage Marc Almond album met flink wat bombast, drama en natuurlijk de uit
duizenden herkenbare stem van dit Britse icoon.
Marc Almond rekende ik in de jaren 80
en vroege jaren 90 tot mijn muzikale helden. Eerst met Soft Cell, later met zijn
soloalbums en zeker ook vanwege een imposante serie geweldige
optredens. Gedurende de jaren 90 raakte de Britse muzikant wat uit vorm om
vervolgens in het nieuwe millennium weer op te duiken met nogal verschillende
albums, die bovendien van zeer wisselende kwaliteit waren. Marc Almond leverde
twee jaar geleden nog een album met Jools Holland af (A Lovely Life To Live) en
een jaar eerder het met covers gevulde Shadows & Reflections, maar het
deze week verschenen Chaos And A Dancing Star is voor mij de logische
opvolger van het uit 2015 stammende The Velvet Trail, dat de Britse
muzikant in een ouderwets goede vorm liet horen.
Ook op Chaos And A Dancing
Star horen we Marc Almond in goede doen. Het nieuwe album werd gemaakt met
pianist en producer Chris Braide, die ook achter de knoppen zat bij The
Velvet Trail. Het was naar verluidt het plan om een progrock album te maken,
maar Chaos And A Dancing Star klinkt over het algemeen toch als een
vintage Marc Almond album met hier en daar wat bijzondere accenten. Dat betekent
dat het nieuwe album van de Britse muzikant is voorzien van een groots en
meeslepend geluid, dat het drama niet uit de weg wordt gegaan en dat we zoals
altijd een groot zanger aan het werk horen.
In de rijke instrumentatie op het album hoor je overigens wel degelijk dat Marc
Almond en Chris Braide zich door progrock hebben laten inspireren. De synths
zwellen net wat bombastischer aan dan we van Marc Almond gewend zijn en ook de
arrangementen laten hier en daar elementen uit de progrock horen, zeker als een
gitaarsolo opduikt. Het misstaat zeker niet in het verder uit duizenden
herkenbare Marc Almond geluid, dat op Chaos And A Dancing Star ook wordt
verrijkt met een beetje glamrock, een beetje Bowie en hier en daar flink wat
pop. Bij de meeste singer-songwriters zou de keuze voor een bombastisch geluid
als op dit album compleet over the top zijn, maar het past prima bij de stem van
Marc Almond.
Chaos And A Dancing Star laat zich niet altijd makkelijk in een hokje
duwen. De openingstrack klinkt misschien als 90s Pink Floyd met Marc Almond als
zanger, maar in de twaalf tracks die volgen laat de Britse muzikant horen dat
hij meerdere kanten op kan. Marc Almond is nog altijd op zijn best in piano
ballads met flink wat strijkers en stevig aangezette vocalen en hiervan staan er
meerdere op zijn nieuwe album (met de lange slottrack als hoogtepunt).
Ik kan me voorstellen dat lang niet iedereen gecharmeerd zal zijn van de zang
van Marc Almond, maar als fan van het eerste uur vind ik het nog altijd prachtig
en hoor ik ook nog veel van de zanger die 30 jaar geleden de wereld aan zijn
voeten had. Dit was de afgelopen jaren ook wel eens flink minder overigens. Het
incidentele gebruik van autotune vergeven we hem maar.
Chaos And A Dancing Star is zelfs voor Marc Almond begrippen een
behoorlijk zwaar geproduceerd en wat gepolijst album, maar wat mij betreft
blijft de Brits gedurende het grootste deel van het een uur durende album aan de
goede kant van de streep. Hier en daar glijdt het album net wat te ver weg
richting lichtvoetige pop, maar er staan flink wat geweldige songs tegenover,
waarin Marc Almond weer flink wat drama en melancholie over ons uit stort.
Chaos And A Dancing Star hoort al met al misschien niet bij de allerbeste
albums van Marc Almond, maar zeker bij zijn albums die ik niet had willen missen
en ook dat zijn er inmiddels heel wat.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2020/02/marc-almond-chaos-and-dancing-star.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 27 februari 2020
|
|