Lurrie Bell - Can't shake this feeling (Waardering Muziekwereld) 8½
Lurrie Bell is eindelijk terug met een nieuw album. Lurrie Bell is iemand die er steeds goedlachs bijloopt. Hij werd geboren op 13 december 1958 in Chicago en als zoon van de legendarische harpvirtuoos Carey Bell hoeft hij dan ook allang geen introductie meer. Lurrie hanteert de gitaarsnaren sinds zijn zesde levensjaar en polijstte in zijn tienerjaren de vaardigheden bij ondermeer Eddy Clearwater, Big Walter Horton en Eddie Taylor. In de vroege jaren ‘70 toerde hij zelfs vier jaar met Koko Taylor’s Blues Machine. In 1977 maakte Lurrie zijn studiodebuut op vader Carey’s plaat ‘Heartaches and Pain’ op het label Delmark Records en op het album ‘King of The Jungle’ van Eddie C. Campbell. Rond deze periode vormde hij samen met de meesterlijke mondharmonicaspeler Billy Branch de band The Sons of Blues. In 1989 bracht Lurrrie dan uiteindelijk zijn solodebuut ‘Everybody Wants To Win’ uit op het label JSP Records Feeling’.
De release ‘Can’t Shake This Feeling’ is de follow-up van het meervoudig bekroonde album ‘Blues In My Soul’ uit 2013. Op het album toont hij opnieuw de passie, de ruwheid en uniekheid die hem steeds heeft gekenmerkt in de Chicago blues. Lurrie had een hand in vijf van de dertien songs en vindt met Roosevelt ‘Mad Hatter’ Purifoy (piano, orgel Rhodes), Matthew Skoller (harmonica), Willie ‘The Touch’ Hayes (drum) en bassist Melvin Smith een stellaire backingband. Dick Schurman mocht opnieuw de release produceren. Dick verstond ook opnieuw de kunst om Lurrie onvoorspelbaar te doen klinken. En dan is Lurrie uiteraard op zijn best, net zoals in de openingssong ‘Blues Is Trying To Keep Up With Me’ en het fulminante ‘Drifting’. De track ‘I Get So Weary’ is origineel van T-Bone Walker, maar Bell drukt zo zijn eigen stempel op de coverversie. Het akoestische ‘One Eyed Woman’ van Maxwell Street Jimmy Davis staat in aangename antithese met de Chicago ballade ‘This Worrisome Feeling In My Heart’. Deze rauwe emotie vinden we ook terug in Willie Dixons ‘Sit Down Baby’, Milton Campbells ‘Hold Me Tight’ en de boogie ritmiek van ‘Sinner’s Prayer’, origineel van Lowell Fulson. Lurrie heeft persoonlijk een moeilijke tijd achter de rug, maar schudt hier uiteindelijk toch het knappe ‘I Can't Shake This Feeling’ uit zijn hoed. Zijn integrerende gitaarriffs harmoniëren perfect met Hayes strakke drumslagen en Matthews innemende harparrangementen. Bij zijn vader Carey Bell leende hij voor de gelegenheid het intransigente ‘Do You Hear’ en van Willie Dixon erfde hij de bluestrage ‘Hidden Charms’. Voor het afsluitende ‘Faith And Music’ schoof Dick Schurman mee aan de schrijftafel.
Lurrie Bell heeft zichzelf met ‘Can’t Shake This Feeling‘ weer op de Chicago blues kaart gezet.
Auteur: Philip Verhaege
Bron: www.keysandchords.com
Deeplink: http://www.keysandchords.com/album-review-blog/lurrie-bell-cant-shake-this-feeling
Gepubliceerd op Muziekwereld: 12 november 2016
|
|