Lee Ann Womack - The way I'm livin' (Waardering Muziekwereld) 9-
Alleen de hele groten kunnen het zich permitteren; een pauze van maar liefst zes jaar lang zonder dat de muziekindustrie genadeloos met je afrekent. Lee Ann Womack doet het schijnbaar achteloos en sterker nog; ze presenteert zich met The Way I’m Livin’ prominenter dan ooit tevoren. Het album klinkt als een totale bevrijding van de ketenen der verwachtingen en, nog belangrijker, als de terugkeer van Womack in de warme moederschoot van de country, met grote dank aan Sugar Hill Records.
Lee Ann Womack heeft haar sterrenstatus niet voor niets gekregen. Ze is het synoniem voor de Amerikaanse droom en het symbool van de Amerikaanse versie van de ‘self made woman’. In het geval van Womack betekende dat hard werken in haar beginjaren als songwriter, gecombineerd met het drukke en verantwoordelijke bestaan als moeder en als motor van het gezin. Begin jaren ’90 streek ze neer in Nashville alwaar ze in ’95 gespot werd door Tree Publishing. Ze schreef liedjes voor oa Bill Anderson en Ricky Scaggs, wat weer de aandacht opriep van een major label als MCA dat haar de ruimte bood voor de start van haar carrière als zangeres. In ’97 maakt ze met een titelloos album haar debuut en scoort direct hits met The Fool en You've Got to Talk to Me. Met haar derde plaat bij MCA bevestigt de Texaanse haar inmiddels gerespecteerde status en verkoopt maar liefst meer dan drie miljoen exemplaren, dankzij gouden hits als de titelsong van het album I Hope You Dance en Does My Ring Burn Your Finger. Samen met Willie Nelson zingt ze in 2002 het bewierookte Mendocino County Line op het album Something Worth Leaving Behind , goed voor een Grammy Award en hoofdprijzen bij de CMA en de ACMA. Inmiddels een grote Nashville ster maakt ze in 2008 haar tot dusverre laatste plaat Call Me Crazy bij MCA met een hitnotering en diverse nominaties in de pocket met het nummer Last Call. Beide titels kunnen gezien worden als een stille verwijzing naar een voorgenomen take off van de spotlights.
Met The Way I’m Livin’ gaan de deuren gegarandeerd weer wijd open voor Womack, want zelden heb ik zo een indrukwekkende comeback gehoord. Eenmaal los van alle studio trucs, gladde composities en gelikte melodieën keert Womack terug naar de rauwe emotie van de liedjes, de pure inhoud van de boodschap en de altijd magische vonk die overslaat als muzikanten elkaar vinden in de studio.
The Way I’m Livin’, geproduceerd door Womack’s echtgenoot Frank Liddell, is een verzameling liedjes, gecomponeerd door een keur aan artiesten die gezamenlijk de belofte delen van het voortbestaan van een oude traditie. Brennen Leigh schreef de Texaans klinkende shuffle Sleeping With The Devil, geopend door een slepende steel en een fiddle arrangement op de achtergrond en het verhaal over de worsteling met een alcoholverslaving. Womack maakt indruk met haar oprechte geluid en de pijnlijke schaamte in haar stem. Ze schittert in Chances Are, een lied van Hayes Carll, waarin een enigszins wanhopige vrouw neergezet wordt die haar kansen inschat voor een flirt met de man aan de andere kant van de bar. Het is country met een grote C, een song gezongen door een melancholische ziel met een aangrijpend verlangen naar warmte en geborgenheid. De titelsong herbergt weer een geheel ander perspectief op de honingzoete vocale kwaliteiten van La Womack. The Way I’m Livin’ , geschreven door Adam Wright, kent een dramatische klinkende opbouw in de structuur, geaccentueerd door inbreng van een string arrangement en door de rauwe, maar tegelijkertijd ook uitermate beheerste uithalen van Lee Ann. Ook de thematiek is heel persoonlijk en krachtig; het is de confrontatie met de donkere kant, die van de ondeugden en talloze verleidingen. Het is een kwaliteit van Womack die haar grootsheid typeert; telkens weet ze de muziek, als vorm en als middel , in dienst te stellen van het verhaal. In Send It On Down klinkt weer barmhartigheid door in het machtige, authentieke girl next door geluid van Womack. Ze weet te omtroeren in deze schitterende ballade, magnifiek aangekleed met piano, warme achtergrond zang en een klagend klinkende steel gitaar.
Het mag duidelijk zijn; The Way I’m Livin’ is een oersterke plaat, eentje die past in de lange traditie van country met z’n klassieke thema’s van bevrijding, verleiding en beproeving. Een plaat ook die bewijst dat real deal country nog altijd bestaansrecht heeft, ook in de 21 eeuw, want The Way I’m Livin’ draagt zowel de traditie in zich als ook de verbluffende tijdsloosheid in de thematiek. Daarnaast klinkt de plaat consistent compromisloos, aandoenlijk eerlijk en puur waarmee Womack, voor diegenen die het nog niet wisten, zich definitief vestigt als de Grande Dame van de hedendaagse country. Womack vond zichzelf terug na een jaar of zes in een studio in Nashville en levert en passant met een weergaloos album haar beste prestatie. Wonderen bestaan, Womack is de naam!
Auteur: Ferenc Koolen
Bron: Rootstime
Deeplink: http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2014/OKT1/CD118.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 13 december 2014
|
|