Lana Del Rey - Honeymoon (Waardering Muziekwereld) 9½
En zo vormt ze nog altijd de ideale mix van heldin en easy target, de inmiddels dertigjarige Lizzy Grant alias Lana Del Rey. Gewoon, omdat ze enerzijds schouderophalend blijft doen wat ze wil, waar ze goed in is en waar ze als zangeres het juiste (diepe, mysterieuze) timbre voor heeft, maar anderzijds voortdurend tegen zelfparodie aanschurkt. Geen wonder natuurlijk, met het decor dat ze optrok: een kitscherige Californische glamourwereld, bevolkt door lovers waarvan je zegt – ik citeer even uit het titelnummer van Honeymoon – ‘We both know the history of violence that surrounds you’ en voorzien van een soundtrack waarin je de hand van zowel Angelo Badalamenti, Ennio Morricone als Portishead vermoedt.
Enfin, Lana-volgers die weleens een moppie muziekkritiek lezen, kennen het vocabulaire, vol verwijzingen naar begeerte van het gevaarlijke soort, naar seks, de dood, Nancy Sinatra, Twin Peaks, James Bond, Hollywood in sepiakleuren. Beter dan op het debuut Born To Die (2012) werd ’t tot dusver niet: de wat minder succesvolle opvolger Ultraviolence (2014) leed onder eenvormigheid, ondanks de muzikale en productionele bemoeienis van Black Keys-voorman Dan Auerbach. Op Honeymoon grijpt Lana terug naar de insteek van Born To Die: geen gitaren en al te opzichtige vintage-sferen meer, maar slaperige, zoet georkestreerde en soms martelend trage torch songs vol milde ironie en verwijzingen naar popcultuur (van Dylans Lay Lady Lay tot een citaatje uit Bowie’s Space Oddity). Winst zit ‘m in de mate waarin de vocale delivery is aangescherpt: niemand die zo prachtig onverschillig door haar eigen liedjes kan zweven als Lana Del Rey. De tekst herbergt de emotionele clue, zeker, maar aan de zangeres zul je ’t amper horen. Pas tegen het eind, in het bittere The Blackest Day, klinkt ze oprecht eenzaam en aangedaan. Maar ook dát kan schijn zijn, want in Lana’s wereld schemert ’t permanent. Het zal ook niet voor niets zijn dat Honeymoon wordt afgesloten met een Nina Simone-cover die Don’t Let Me Be Misunderstood heet. IJdele hoop, vrezen we. Desondanks: fraaie plaat.
Auteur: Erik van den Berg
Bron: Oor, nr. 10/2015
Website: www.oor.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 10 november 2015
|
|