Justin Rutledge - Daredevil (Waardering Muziekwereld) 9+
Ik heb Justin Rutledge al weer tien jaar geleden veelvuldig de hemel in
geprezen. Het debuut van de singer-songwriter uit het Canadese Toronto sloeg bij
mij in 2004 immers in als een bom. No Never Alone won het wat mij betreft van de
platen die Ryan Adams in dat jaar en de omliggende jaren uitbracht en Ryan Adams
behoorde in 2004 tot de absolute top van de alt-country. Hierbij moet nog worden
opgemerkt dat Ryan Adams geen toevallig gekozen vergelijkingsmateriaal is. Omdat
de plaat van Justin Rutledge in Europa destijds helaas niet heel veel aandacht
trok, verloor ik de Canadees langzaam maar zeker uit het oog. Devil On A Bench
In Stanley Park uit 2006, ook een geweldige plaat overigens, pikte ik nog wel
op, maar de drie platen die zouden volgen gingen helaas volledig aan mij
voorbij.
Inmiddels heeft Justin Rutledge ook zijn zesde plaat uitgebracht en Daredevil
heb ik gelukkig weer wel in handen gekregen. Direct bij beluistering van de
openingstrack wist ik dat het nog steeds helemaal goed zit met de muziek
van Justin Rutledge. De openingstrack van Daredevil valt op door een prachtig
geluid vol dynamiek, waarin gitaren en de piano om de aandacht vechten en
Justin Rutledge, zoals gewoonlijk, verrast met hele mooie, emotievolle, vocalen.
Deze vocalen krijgen, zoals we kennen uit het verleden, kleur en kracht door
vrouwenvocalen toe te voegen. Veel bekende ingrediënten derhalve op Daredevil,
dat wat mij betreft daarom een echte Justin Rutledge plaat mag worden genoemd.
Daredevil bevat een aantal meer ingetogen songs die tegen de alt-country
aanleunen en een aantal meer dynamische en vol klinkende tracks die lastig in
een hokje zijn te duwen, maar de kaders van de rootsmuziek meerdere keren
ontstijgen. De instrumentatie is keer op keer wonderschoon en verrassend en de
productie van de plaat (van de hand van de onder andere van Sarah Harmer bekende
Dean Drouillard) is prachtig, maar het meest ben ik toch weer onder de indruk
van de mooie songs van Justin Rutledge en vooral van de zang op de plaat. De
stem van Justin Rutledge is zoals gezegd prachtig, maar deze stem wordt pas echt
naar grote hoogten getild als er mooie vrouwenstemmen tegenaan worden gezet.
Deze komen dit keer van een heel contingent Canadese zangeressen, van wie Mary
Margaret O'Hara en Jenn Grant de bekendste zijn, maar Julie Fader wat mij
betreft de meeste indruk maakt. Daredevil sleept zich door alle hoogstaande
ingrediënten van hoogtepunt naar hoogtepunt, waarbij steeds weer wat anders in
het oor springt. De ene keer een prachtige pedal steel, dan toch weer die
geweldige vocalen, een poëtische tekst of veelkleurige arrangementen die het oor
genadeloos strelen.
Justin Rutledge leverde tien jaar geleden een nauwelijks te evenaren debuut af,
maar met al zijn nieuwe platen komt hij toch steeds weer in de buurt. Dat is
knap. Meer dan knap zelfs. Daredevil mag een liefhebber van Amerikaanse
rootsmuziek eigenlijk niet missen. Een ieder die hem laat liggen doet Justin
Rutledge en uiteindelijk toch vooral zichzelf flink te kort.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog De Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2014/06/justin-rutledge-daredevil.html
Naschrift: Op Daredevil vertolkt Justin Rutledge uitsluitend songs van de
Canadese band The Tragically Hip. Is een grote onbekende in mijn platenkast en
het is me daarom volledig ontgaan.
Gepubliceerd op Muziekwereld: 7 augustus 2014
|
|