Joel Rafael - Baladista (Waardering Muziekwereld) 8
Als singer-songwriter Joel Rafael hier te lande al enige bekendheid geniet, dan is dat in eerste instantie te danken aan “Woodey” en “Woodyboye”, de twee aan het liedgoed van wijlen Woody Guthrie gewijde projecten, waarmee hij respectievelijk in 2003 en twee jaar later van zich deed spreken. Twee erg mooie albums! Waar die platen de aandacht echter niet op vestigden, waren de eigen vaardigheden als songsmid van Rafael. En dat doet ’s mans nieuwste wat ons betreft gelukkig weer wel.
“Baladista” is ondertussen ook alweer Rafaels negende album. En op die opvolger van het in 2012 verschenen “America Come Home” blijkt de man in zeer goeden doen. Met de tien knappe ballades erop viert hij als het ware zijn gouden jubileum als performer. Het moest dus ook wel goed zijn…Voor de productie van het geheel tekende Rafael zelf, samen met z’n vrouw Lauren. Voor het inspelen ervan deed hij een beroep op collega’s Greg Leisz (elektrische gitaren, dobro en pedal steel), James “Hutch” Hutchinson (bas), John Inmon en Terry “Buffalo” Ware (elektrische gitaren in de Hedy West-cover “500 Miles”). Zelf hanteerde hij de akoestische gitaar en een mondharmonica en nam hij plaats achter de piano. Het resultaat is even simpel als doeltreffend.
In de tien liedjes op “Baladista” omarmt Rafael als vanouds het leven zelve. Met z’n fraaie momenten, maar zeker ook met z’n mindere. En tot die laatste mag je wellicht ook ’s mans in eerste single “Old Portland Town” beschreven lotgevallen rekenen. Daarin heeft hij het onder meer over z’n eigen arrestatie in het kader van een razzia bedoeld om zich aan hun legerdienst onttrekkende outlaws tot de orde te roepen. Nog zo’n prachtig moment is het met de je van z’n werk voor de Eagles bekende Jack Tempchin gepende “Love’s First Lesson”. Die eerste les is als we Rafael en z’n maatje geloven mogen “a broken heart”. Alleen een gebroken hart weet immers “how it is to lose”. En dan hadden we het nog niet over dingen als het vertederende, aan een gemiste liefdeskans gewijde “She Had To Go”, het je in moeilijke momenten een groot hart onder de riem stekende “Baby Let It Go” of het werkelijk schitterende “El Bracero”. In dat laatste horen we Rafael echt op z’n best. Daarin buigt hij zich over het lot van de vele Mexicaanse arbeiders, die in 1942 opnieuw richting de States werden gelokt. Aan de door de Tweede Wereldoorlog gecreëerde nood aan handwerkers moest nu eenmaal worden voldaan. Zelfs een wettelijk kader werd ervoor voorzien. Mishandeling en uitbuiting op grote schaal zouden op korte termijn helaas het gevolg blijken. Verder ook nog heel erg mooi: de levenslessen vervat in “Sticks And Stones” en “The Good Samaritan”. Met Rafael quasi terloops op zoek naar het goede in elk van ons.
Dit album kan je eigenlijk alleen maar warm aanbevelen! En dat is bij dezen meteen ook gebeurd!
Gepubliceerd op Muziekwereld: 18 juli 2015
|
|