Joe Bonamassa - An acoustic evening at the Vienna House (Waardering Muziekwereld) 9˝
‘Five unique musicians from different cultures with instruments dating back
centuries met each other at Vienna for the first time Three days later they
played a concert together’, zo valt te lezen in de aankondiging op de vorig jaar
in Wenen opgenomen dvd tijdens de korte acoustische tournee van Joe Bonamassa
die ook tijdens het North Sea Jazz Festival in Rotterdam te zien was.
Het idee om in, zoals hij zelf
aangeeft, deze kleinere versie van The Royal Albert Hall te spelen, ontstond
toen hij hier precies een jaar eerder met Black Country Communion optrad.
Nadat hij onder luid gejuich het podium van de prachtige operazaal betreedt om vervolgens plaats te nemen op een stoel zien we pas door hoeveel akoestische gitaren hij omringd wordt. De set wordt begonnen met een instrumental die hij alleen voor zijn rekening neemt waarna vervolgens Gary O’Connor met zijn banjo komt assisteren. De akoestische country-blues van Jelly Roll krijgt hiermee een Iers tintje dat we ook terughoren in Dust Bowl als de hele band aansluit. De gitaar, banjo, mandoline, viool, de voornamelijk in Zweden populaire sleutelharp en percussie gecombineerd met toetsen zijn heel anders dan we van Joe Bonamassa en zijn band gewend zijn. Het oogt aanvankelijk allemaal wat statisch maar alle aandacht is dan ook gericht op de muziek. Er is nauwelijks contakt met het publiek en ook aan de belichting is weinig geld gespendeerd. Folk, country en blues komen bij elkaar maar de boel begint pas echt op stoom te geraken wanneer Slow Train wordt ingezet met keiharde, overigens nog steeds akoestische, powerchords waarna met een viool het vertreksein wordt gegeven voor een dampende set die ruim twintig nummers in beslag neemt.
Speciale vermelding verdient de bijdrage van de veelgevraagde top-percussionist Lenny Castro. Het is niet voor niets dat zowel Eric Clapton als The Rolling Stones maar al te graag gebruik maakten van zijn diensten. Zonder alle aandacht naar zich toe te trekken levert Castro prachtige percussiebijdragen op zijn bongo’s en cajon waarmee de muziek van Bonamassa een bijzonder organische behandeling ondergaat. Als bovendien Arlan Schierbaum een en ander van ‘Glockenspiel’-, accordeon- en honkytonk-pianoklanken voorziet kunnen we veronderstellen dat het geluid van de Amerikaanse gitaarheld nog nooit zo ‘rootsy’ heeft geklonken. Een andere belangrijke rol is weggelegd door de Zweedse multi-instrumentalist Mats Wester die door het gebruik van een grote verscheidenheid aan bijzondere instrumenten de nummers een geheel ander karakter bezorgt. Uiteraard slaagt de hoofdrolspeler van de avond er in om op sublieme wijze met onnavolgbare gitaarcapriolen de aandacht naar zich toe te trekken. Woke Up Dreaming is hier zoals gewoonlijk het ultieme bewijs van maar ook Sloe Gin blijft in zo een ‘kale’ uitvoering een indrukwekkend meesterwerk.
De eigenzinnige Bonamassa en zijn enorme produktiviteit blijven iedereen verbazen maar zijn diversiteit wordt met An Acoustic Evening, overigens geheel ten overvloede, nogmaals ijzersterk benadrukt.
Jeroen Bakker
Bron: http://www.bluesmagazine.nl/
Gepubliceerd op Muziekwereld: 21 april 2013
|
|