Joan Osborne - Love & hate (Waardering Muziekwereld) 8+
“What if God was one of us? Just a slob like one of us. Just a stranger on the bus…” We hebben het op een onbewaakt moment vast allemaal ooit wel eens meegeblèrd, dat geweldige liedje, waarmee Joan Osborne ergens in ’95 voor zichzelf de deur naar een toekomst in de kijker wist open te trappen. Amper te geloven eigenlijk, dat dit absolute “moment de gloire” van de Amerikaanse al zo ver achter ons ligt. Een momentum, dat ze overigens niet echt lang stevig vast wist te houden, onze Joan. Want hoe goed haar volgende albums bij momenten ook waren, het (commerciële) succes van “One Of Us” en de bijhorende cd “Relish” wist de ondertussen toch ook al de kaap van de vijftig gepasseerde zangeres nooit meer te evenaren.
En de vraag is maar, of Osborne zelf daar dezer dagen nog wel echt op uit is. Door de jaren heen is ze immers steeds resoluter haar eigen ding gaan doen. Pop en rock moesten zo bijvoorbeeld regelmatig plaats ruimen voor andere muziekstijlen als folk, Americana en soul. Als luisteraar wist je zo op den duur vooraf eigenlijk nooit meer echt, wat ze nu weer voor je in petto zou gaan hebben. Iets wat ook voor haar achtste studioplaat “Love And Hate” weer opgaat.
Daarop prijken twaalf liedjes, die aan ons na enkele luisterbeurten referentiepunten als de “popstootjes” uit het vermaarde Brill Building, het legendarische songgoed van de heren Bacharach & David en recenter materiaal van onder anderen Cat Power en Shelby Lynne wisten te ontlokken. Behoorlijk apart ingevulde popdeunen, waarin Osborne op soulvolle wijze de (niet zelden eerder grijze) zone tussen liefde en haat verkent. Daarbij naar eigen zeggen vooral geïnspireerd door niet-muzikale bronnen, zoals poëzie, short stories, film en het leven zelve. Zo ongeveer het hele spectrum tussen beide tegenpolen doet ze op het toepasselijk getitelde “Love And Hate” aan.
En aanraders zijn daarbij wat ons betreft vooral het heerlijk groovy neergelegde “Keep It Underground”, het melodie- en sfeergewijs heel even voorzichtig richting “Hotel California” van de Eagles knipogende “Work On Me”, het titelnummer (Een echt wel magistrale pianoballade!) en het zomers luchtige, met zijn hoofd nadrukkelijk in het verleden levende popriedeltje “Where We Start”.
Bron: www.ctrlaltcountry.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 15 juni 2014
|
|