Isolde - Cartes postales (Waardering Muziekwereld) 9
De Belgische
muzikante Isolde Lasoen kreeg de muziek thuis met de paplepel ingegoten. Op
vierjarige leeftijd begon ze bij de lokale majorettes, maar haar ambities lagen
bij de trommels, die ze gelukkig ook al op jonge leeftijd mocht bespelen. Isolde
ontwikkelde zich vervolgens tot één van de meest gevraagde percussionisten in
België en speelt een voorname rol in de band van Daan. Dat ze nog veel meer kan
laat ze horen op het als Isolde uitgebrachte Cartes Postales.
Het solodebuut van Isolde opent met een klassiek aandoende ouverture, die heel
veel moois lijkt aan te kondigen. Dat moois komt er ook, want Cartes Postales
is een plaat vol wonderschone songs en bovendien een plaat vol verrassende
wendingen. Isolde laat zich op Cartes Postales meer dan eens beïnvloeden
door de rijke geschiedenis van het Franse chanson, maar geeft ook haar eigen
draai aan dit Franse chanson. De muzikante uit Brugge beschikt over een mooi
helder en expressief stemgeluid en het is een geluid dat gemaakt lijkt voor het
vertolken van het Franse levenslied. Zeker de wat soberdere songs op de plaat
sluiten aan bij de rijke historie van dit Franse levenslied, maar Isolde kleurt
haar songs op vele manieren in.
Een aantal songs op Cartes Postales doet klassiek aan en bovendien zijn
de songs van Isolde beeldend. De link met de Franse filmsoundtracks is snel
gelegd en zeker de soundtracks uit de jaren 70 hebben absoluut invloed gehad op
het zwoele en lome geluid van Isolde, dat is versierd met flink wat strijkers en
blazers. Via de Franse filmsoundtracks kom je snel uit bij het imposante oeuvre
van Serge Gainsbourg (dat ik langzaam maar zeker begin te ontdekken en te
bewonderen), maar Isolde slaat ook bruggen naar het heden en raakt hier en daar
aan de muziek van het Parijse Air of aan de muziek van landgenoten Hooverphonic
in hun jongere jaren.
Isolde overtuigt op Cartes Postales zeer als zangeres. Ze vertelt
verhalen en doet dat met zoveel expressie en gevoel dat je aan haar lippen
hangt. Het is dan ook moedig dat Isolde haar sterkste wapen in een deel van de
songs op haar debuut achterwege laat en kiest voor een aantal instrumentale
songs met hier en daar hooguit een ondersteunende stem op de achtergrond. Het is
een keuze die werkt, want mede door de instrumentale en klassiek aandoende
intermezzo’s klinkt Cartes Postales als een eenheid. De plaat klinkt
bovendien als een film waar je zelf de beelden van mag verzinnen.
Ook wanneer Isolde zingt kunnen haar songs meerdere kanten op en variëren van
uiterst ingetogen tot nogal theatraal. Van dat laatste ben ik normaal gesproken
geen liefhebber, maar op Cartes Postales is het theatrale functioneel en
draagt het bij aan het beeldende karakter van de plaat.
Halverwege de plaat verruilt Isolde het Frans voor een aantal songs in het
Engels. Dat is een keuze die maar zelden werkt, maar op Cartes Postales
merkte ik het in eerste instantie niet eens en draagt de keuze voor een andere
taal alleen maar bij aan de veelzijdigheid en de beeldende kracht van de plaat.
Ik ben de afgelopen weken aangenaam verrast door flink wat hele goede
grotendeels Franstalige platen uit Frankrijk, maar deze uit België mag er ook
zijn en is misschien wel de meest bijzondere van het stel. Hoogste tijd dus om
het prachtdebuut van Isolde ook in Nederland op te pikken.
Auteur: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2017/11/isolde-cartes-postales.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 2 december 2017
|
|