Ian Felice - In the kingdowm of dreams (Waardering Muziekwereld) 9
Het heeft trekken van een Gesamt-kunstwerk, dit eerste soloalbum van Ian Felice. Tegelijkertijd met In The Kingdom Of Dreams verscheen de dichtbundel Hotel Swampland en biedt Felice 24 schilderijen aan op zijn website. Albert Pinkham Ryder’s schilderij ‘The Race Track (Death on a Pale Horse)’ dat de cover siert, zou als thema zijn aan te merken: verval en angst voor verval tekenen in In The Kingdom Of Dreams, al is er, indachtig het werk van Bob Dylan, waarmee dit album zich kan meten, altijd hoop die zich echter alleen manifesteert nadat het valse vernis van de dingen is verdwenen en de schrille schreeuw van het boze enigszins is verstomd. De vergelijking met de Nobelprijswinnaar betreft niet alleen de licht nasale voordracht en de in folk gedrenkte liedjes. Dit jaar (*lees 2017) verscheen nog geen album zo betekenisvol als dit. Wanneer Felice zingt over de kwaliteiten van het rood in Will I Ever Reach Laredo, doet dat denken aan Husserl’s beschouwingen van die kleur: eine in ihrer idealen Einheit. En als Ian Felice loopt te fluiten langs the grave of Tom Paine en dat we ervan uitgaan dat hij Thomas Paine (1737-1808) bedoelt, de denker en revolutionair, besef je dat Felice hier iets van verlies wil delen. Paine heeft namelijk geen graf meer: zijn botten zijn spoorloos sinds ze zijn opgegraven ter herbegraving in Engeland. Eerdergenoemd rood betreft onder andere een bloem: it’s not the red of a withering rose/But a red nontheless. Bloemen komen ook aan bod als de ruimtewezens zijn geland op verkiezingsdag: When the aliens came like flower in cellophane. Een vriendin springt van de wanhoopsberg, in een keuken regent het, en er zijn subtiele verwijzingen naar hallucinaties, wanen en illusies (I wonder around in this make believe town in a hospital gown). Wat is waar? De verbeelding, de droom, zoals Felice aangaf in een interview, verwijzend naar dichter William Carlos Williams. Ook waar en vol van waarde: vader zijn en voor een baby zorgen. Zijn stiefvader (de vader van zijn jongere broer James) kon dat niet. Toen Ian Felice acht jaar was, stierf die aan een overdosis heroïne (Water Street). Ook als u maar half luistert en opmerkingen over de eidetische variatie van Husserl al te pretentieus vindt in een blad als dit en close reading en close listening niet aan u besteed zijn, ook dan is dit een prachtplaat.
Auteur: Wim Boluijt
Bron: Popmagazine Heaven, nr. 6
Website: www.popmagazineheaven.nl
Gepubliceerd op Muziekwereld: 9 januari 2018
|
|