Grace Freeman - Shadow (Waardering Muziekwereld) 8
Uit het naar Amerikaanse normen kleine stadje San Clemente, California, bereikt ons het debuut van de piepjonge zangeres Grace Freeman (ze is pas negentien), die volgens haar biografie al op haar tiende haar eerste songs schreef en vanaf haar veertiende het lokale open mic-circuit begon te bezoeken. Deze debuutplaat laat een verrassend rijpe songwriter horen van wie het broze, frêle stemgeluid fel contrasteert met de diepgang van haar songs. Grace maakte tot vorig jaar deel uit van de band The Moon Police, waarvoor zij de songs schreef samen met Sasha Evans, maar op deze plaat doet ze ’t allemaal op eigen houtje. Hoewel…een flink deel van de nummers werd uitgewerkt met de hulp van producer Steve Wood, een man met geweldig veel showbizz-kilometers op de teller én met een zoon, Nate, die de lastering deed en één klein basdrumlijntje aflevert op Another Long Night.
Elf songs staan er op de plaat en die behandelen eigenlijk maar één thema: de liefde, die uiteraard niet mag ontbreken, zoals blijkt uit de titelsong, die geschreven werd de dag nadat Grace door haar toenmalige vriendje gedumpt werd. Hartenzeer dus, een onderwerp dat bij uitstek geschikt is voor een negentienjarige en dus spreekt uit de tekst evenveel hoop als verdriet, zoals het hoort: elk einde is het begin van iets nieuws. Opener Oliver handelt eigenlijk over hetzelfde, met deze nuance dat de zangeres zich rechtstreeks richt tot diegene die haar achterliet en eindigt met de wens dat hij bij zijn nieuwe liefde gelukkig moge worden. Flink romantisch, dus, wat zich ook doorzet in Trying to Say Goodbye en Blue Eyed Bod: het eerste wordt gezongen vanuit de vaststelling dat de klad in de relatie zit en dat er niks ander op zit dan uit elkaar te gaan. Het tweede lijkt op een ode aan een vakantieliefde, die geweldig ingrijpend kan zijn, zolang ze duurt, maar waarvan je weet dat ze gedoemd is om kortstondig te duren. In Another Long Night kijkt Grace terug op een (al dan niet gedroomde) voorbije liefde en wordt de eerst als metafoor voor haar gemoed opgevoerd, waarna Dreams op hetzelfde thema voortborduurt, maar de pijn flink de bovenhand neemt en de slapeloosheid regeert in de al te lange nacht. Soms lijkt de geliefde een tikkeltje onbereikbaar, zoals in Muddy Puddles of is hij weliswaar fysiek al verdwenen, maar nog elk moment van de dag in de gedachten van de ik-persoon aanwezig, zoals in God Forbid. Een enkele keer, zoals in Mountain’s Peak is de liefde gewoon een onhoudbaar verhaal van aantrekken en afstoten.
Enfin, u merkt het: dit is een themaplaat en ze is mooi, zij het misschien een tikkeltje te zeer aan dat ene thema opgehangen. Anderzijds, brengen we niet allemaal een groot deel van ons leven al wroetend en vechtend om de liefde door? Dat maakt de songs zeer herkenbaar en de doorgaans erg eenvoudig gehouden instrumentatie - de ukelele wordt tot mijn plezier veelvuldig uit de rekken gehaald - werkt de geloofwaardigheid nog in de hand. Ok, Grace is inderdaad nog erg jong, maar daar kan ze zelf niet veel aan veranderen, tenzij wanneer ze lang genoeg leeft en dan wil ik het nog wel eens zien: ik denk alvast dat ze als songwriter het potentieel heeft om ooit uit te groeien tot een lid van het gilde der allergrootsten!
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 29 augustus 2017
|
|