Eve Owen - Don't let the ink dry (Waardering Muziekwereld) 9
Je zal maar geboren worden met een stem waarmee je de luisteraar zo betoverend kan ontroeren dat de tijd eventjes stil lijkt te staan. Na alle hectiek is daar die rust en zwoelheid welke een muzikaal overspel lijkt af te dwingen. Eve Owen bezit dat vermogen. Een onwaarschijnlijke puurheid waarmee ze op een licht geforceerde manier alle aandacht opeist. Eigenlijk is ze juist heel fragiel in haar overdracht, de kinderlijke onschuld wordt verpakt in een zwoele omlijsting, en daar komt ze heel goed mee weg. Vanuit hartje Londen presenteert deze jonge Britse singer-songwriter haar verrassende sterke debuut Don’t Let The Ink Dry. Ze zoekt veel meer de aansluiting bij de vorige generatie power vrouwen die in de jaren negentig met hun gevoeligheid speelden en waarbij de sensualiteit in de vocalen als kracht wordt gebruikt.
Tussen de standaard liefdesliedjes zitten een aantal beeldschone parels verborgen. Tudor begint klein, met opdringerige lawaaierige percussie, een beetje onwennig wandelen de vocalen door de schreeuwende broeierige instrumentatie, waar met gemak de hoge uithalen afgewisseld worden met een diepere overgang. Eve Owen verwoordt de leegte van het leven maar ook de leegte van de omgeving om haar heen. Met deze openingstrack als smeekbede geeft ze zichzelf al volledig bloot, de open kwetsbaarheid is hierbij haar wapen. Eenzaamheid, bedrog en verdriet zijn de thema’s waarop het merendeel van de songs zijn opgebouwd.
Zorgvuldig wordt er met ingewikkelde structuren een spanningsveld opgewekt die kenmerkend is voor een band als The National. Eve Owen was een van de vele gastzangeressen die ingezet werden om de vrouwenplaat I Am Easy To Find in te vullen. Als vriendschappelijk tegengebaar neemt Aaron Dessner hier plaats achter de knoppen. Het melancholische For Redemption lijkt zelfs voor Matt Berninger geschreven te zijn, dan ben je wel een hele goede zangeres, als je dit volledig naar je eigen hand kan zetten.
Wat moet het een geweldig gevoel geven als er al een sterke pianobasis staat in het gevoelige She Said, waarbij Eve Owen alle vrijheid krijgt om hier haar verlies in het menselijke vertrouwen te uiten. Een groot contract met de pastorale zware orgelklanken in het diep trieste 29 Daisy Sweetheart. Een verschil van dag en nacht, waarbij de klankkleur voornamelijk uit de zwarte toetsen gehaald wordt.
Verrassend genoeg heeft Aaron Dessner voor de stijl van het zwaarmoedige Sleep Well Beast gekozen, omdat daar de vocalen van de zangeres veel mooier bij kleuren. Kostte het bij het publiek meer moeite om die plaat in waarde in te schatten. Hier lijken de puzzelstukjes veel sterker op hun plek te vallen. Zijn hoogtepunt ligt in het beklemmende, duistere After The Love waarbij hard naar de climax toegewerkt wordt en Eve Owen er de nodige Oosterse mysterieuze accenten doorheen gooit.
De elektronische hartslag van het prachtige met Krautrock geaccentueerde Love Not Today geeft er een rauw randje omheen, overmand door de dromerige stembeheersing en een heerlijke razende uitloop van de licht vervormende noise. Met gemak wordt er in Mother vanuit de jaren tachtig synthpop uitgeweken naar de uitgebalanceerde hedendaagse indie rock. Terwijl in Blue Moon de rauwheid van de jaren negentig vanuit het krachtige gitaarspel weerklinkt.
Eve Owen is een onberekenbare verleidster, die om je heen kronkelt om uiteindelijk keihard toe te slaan. Ze confronteert je met het leven, en de schaduwzijde daarvan. Was ze op I Am Easy To Find nog een onopvallende gastzangeres, haar naam heeft ze absoluut verzilverd op het adembenemende debuut Don’t Let The Ink Dry.
Recensent: Leon Pouwels
Bron: www.writteninmusic.com
Gepubliceerd op Muziekwereld: 9 juni 2020
|
|