Emanuele Fizzotti - Manny's blues (Waardering Muziekwereld) 8-
Op het niet
genoeg naar waarde te schatten “The Basement Tapes” van Bob Dylan vind je het
openingsnummer van de nieuwste plaat van Emanuele Fizzotti terug: “Odds And Ends”.
Door de ene als wegwerpnummer beschouwd, door de andere als een zoveelste
staaltje van genialiteit van de meester. Wij behoren tot de laatste categorie en
waren na beluistering dan ook niet weinig blij dat Fizzotti het nummer in een
versie brengt waarvoor het eigenlijk bestemd is of was. Een Rhythm And Blues
benadering, knipogend of neigend als je wilt naar Rock ‘n’ Roll.
Een aftrapper die onze nieuwsgierigheid nog meer aanwakkerde op wat volgen zou
op deze “Manny’s Blues”!
Het is inmiddels al het vijfde album van de in Italië geboren maar nu in London residerende gitaarleraar en sessiegitarist. Hoewel, de man treedt ook nog regelmatig op met zijn eigen band. Tien nummer sieren deze uitgave, zeven zijn van de hand van de man zelf, of werden mede-geschreven en drie andere zijn verrassende covers. Naast het aangehaalde Dylannummer treffen we ook, naast de Traditional “Railroad Woksong” u misschien bekend van The Notting Hillbillies versie, ook een sublieme versie van “Lady Madonna” aan. Het Beatlesnummer krijgt een op slide drijvende bewerking en is één van de betere versies die we tot op heden mochten beluisteren van deze song. Tussen het Dylan en Lennon/McCartney nummer nestelt zich het fantastische originele tragere nummer “Hey Baby” in de beste Texas blues stijl gedompeld met een Fizzotti serieus op dreef , zowel vocaal als op de snaren.
Op het ook al zelfgepende “Do You Love Me” krijg je spontaan het beeld van Stevie Ray Vaughan voor de geest. Het stampende Southern Rock aandoende bluesnummer herbergt namelijk niet minder dan indrukwekkend gitaarspel van Fizzotti in de beste stijl van de veel te vroeg heengegane gitaarmeester. En wat zijn we zwaar onder de indruk van ’s mans akoestische versie van “Railroad Worksong”. Indrukwekkend fingerpicking en harmonieuze vocalen maken deze song tot één der hoogtepunten op de plaat. “Shut Up” mag dan als nummer op zich niet zoveel voorstellen, de stuwende, pompende drums van Luca Rofino en het gierende gitaarspel van Emanuele maken dit nummer toch ook terug meer dan aangenaam te beluisteren.
Er wordt serieus wat gas terug genomen op “A Brand New Love”. De heerlijke slower laat zelfs toetsenwerk van Fizzotti bewonderen. De man speelt effectief naast de gitaar ook mandoline, banjo, bass en keyboards ! en wees maar gerust dat de snarensolo op dit nummer ook weer om van te snoepen is! Een zoveelste hoogtepunt volgt hierna met het aanstekelijke, akoestische “I Can Fly” met gesmaakte vocale bijdrage van Marina Schiavinato die trouwens meeschreef aan het nummer. Het is wat vreemd om vlak hierna het Rockabilly nummer “Something Ain’t Right” te horen. Niets mis met het nummer an sich maar het lijkt een wat vreemde eend in de bijt op deze uitgave. Je zou dit evenzo kunnen aanhalen bij de afsluiter “No Peace Of Mind”, het wat funky gestoelde nummer laat echter weer een fantastische gitaarsolo bewonderen die alle eventuele minpuntjes naar de achtergrond verwijzen.
Echter duurt het album slechts een 35 minuten en dat is wat kort. Zeker na de aangename tijd die je hebt doorgebracht bij beluistering. Laat dit echter als een welbedoeld compliment weerklinken. Nu nog wat meer samenhang in de nummers op één plaat en we hebben een regelrechte voltreffer!
Auteur: Luc Meert (Rootstime)
Bron: www.rootstime.be
Gepubliceerd op Muziekwereld: 10 april 2014
|
|