Damon Albarn - Everybody robots (Waardering Muziekwereld) 8½
Damon Albarn wordt door flink wat muziekliefhebbers gezien als een muzikaal
genie, maar zelf heb ik tot dusver maar heel weinig met de muziek van de Brit.
Kiezen tussen Blur en Oasis vond ik altijd een bijzonder makkelijke opgave (een
handjevol aardige songs versus een aantal onbetwiste klassiekers), in de muziek
van het zo bejubelde Gorillaz hoorde ik helemaal niets en ‘supergroepen’ The
Good, The Bad & The Queen en Rocketjuice & The Moon werden wat mij betreft zwaar
overschat.
Damon Albarn’s solodebuut Mali Music was wel aardig, maar Albarn was zeker niet
de eerste die de muzikale rijkdom van Mali ontdekte en was daarom lang niet zo
vernieuwend als door nogal wat recensenten werd gesuggereerd.
Aan Albarn’s opera ben ik twee jaar geleden niet eens begonnen en ik had daarom
ook geen enkele verwachting met betrekking tot Everyday Robots. Dit blijkt
echter een fantastische plaat die me in een paar dagen tijd volledig heeft
betoverd.
Op Everyday Robots manifesteert Damon Albarn zich als een briljant songwriter,
die zomaar in de voetsporen kan treden van de groten uit de jaren 60, 70 en 80.
Everyday Robots blinkt uit door geweldige popliedjes van een niveau dat Albarn
wat mij betreft met Blur nooit heeft gehaald. Het zijn klassiek aandoende
popliedjes die je na één keer horen voorgoed in het geheugen hebt opgeslagen,
maar het zijn ook popliedjes die vol verrassende wendingen zitten.
Damon Albarn verkende de afgelopen decennia de meest uiteenlopende muzikale
uithoeken, maar op Everyday Robots valt alles op zijn plaats. Veel songs op
Everyday Robots beginnen bij de muziek van Blur, die voor een belangrijk deel
schatplichtig was aan die van The Kinks en The Jam. Deze songs zijn vervolgens
voorzien van bijzondere accenten, die variëren van een piepende viool tot
doeltreffende samples.
Everyday Robots is een vooral ingetogen plaat, waarop Damon Albarn niet alleen
als songwriter, maar ook als zanger meer overtuigd dan ooit. Everyday Robots
bevat volop flarden uit het verleden, die in een aantal gevallen verder terug
gaan dan de inspiratiebronnen van Blur en raken aan de Britse crooners uit de
jaren 50, maar het is ook een plaat die stevig verankerd is in het heden.
Enerzijds door de bijzondere instrumentatie en de gloedvolle productie (van
Richard Russell, met wie Albarn twee jaar geleden de prima comback plaat van
soulzanger Bobby Womack, The Bravest Man In the Universe, produceerde) en
anderzijds door de vele invloeden die Albarn in zijn muziek heeft verwerkt.
Het zijn voor een belangrijk deel invloeden uit de rijke geschiedenis van de
Britse rockmuziek, maar ook de invloeden die Albarn verwerkte in de muziek die
hij in zijn leven na Blur maakte, hebben een plekje gekregen in de muziek op
Everyday Robots, inclusief bijna klassieke invloeden en invloeden uit de
Afrikaanse muziek. De unieke klanken van Brian Eno zijn de kers op de taart.
Everyday Robots is een plaat die in één adem mag worden genoemd met de
klassiekers van met name Ian Dury en Paul Weller, maar ik hoor ook veel van
Elbow en zo kan ik nog wel wat grote namen noemen.
Uiteindelijk gaan alle credits echter naar Damon Albarn. Albarn heeft een plaat
afgeleverd met geweldige songs vol verrassingen en ook nog eens de nodige
persoonlijke en emotionele diepgang (zijn verslavingen uit het verleden staan
centraal op de plaat). Ik was zoals gezegd nooit zo’n fan van Damon Albarn, maar
deze plaat is echt geweldig. Het is nog vroeg, maar deze schrijf ik alvast op
voor de jaarlijstjes.
Auteur: Erwin Zijleman Blog De Krenten uit de Pop)
Deeplink: http://dekrentenuitdepop.blogspot.nl/2014/04/damon-albarn-everyday-robots.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 12 juni 2014
|
|