Cate Le Bon - Reward (Waardering Muziekwereld) 8½
Cate Le Bon maakt het de luisteraar
wederom niet makkelijk, maar stel je open voor Reward en je wordt
bijzonder rijkelijk beloond met een album vol verrassing.
Voor lekker in het gehoor liggende popliedjes ben je bij Cate Le Bon al jaren
niet aan het juiste adres en de singer-songwriter uit Wales maakt het je ook dit
keer niet makkelijk. Zowel de instrumentatie als de vocalen op Reward
strijken flink tegen de haren in, maar zitten op hetzelfde moment vol prachtige
accenten. Cate Le Bon heeft een album gemaakt dat anders klinkt dan alle andere
albums van het moment en het is een album dat iedere keer weer net wat mooier en
bijzonderder is. Geen moment in een hokje te duwen en vol experiment, maar ook
een album dat maar blijft intrigeren.
Het in 2009 verschenen debuut van
Cate Le Bon is me destijds volledig ontgaan, maar sinds het uit 2012 stammende
Cyrk ben ik fan van de singer-songwriter die werd geboren op het
platteland van Wales. Cyrk werd in 2013 gevolgd door het eveneens
uitstekende Mug Museum en in 2016 door het nog net wat betere Crab Day.
De afgelopen jaren maakte Cate Le Bon bovendien twee albums onder de naam DRINKS
met de Amerikaanse muzikant Tim Presley, maar deze bevielen me een stuk minder
dan haar soloalbums. Het is wat mij betreft dan ook goed nieuws dat Cate Le Bon
nu weer opduikt met een nieuw soloalbum en het is nog beter nieuws dat Reward
het beste soloalbum van de Britse singer-songwriter tot dusver is.
De charme van de vorige albums van Cate Le Bon zat hem vooral in het feit dat ze
nergens kiest voor de makkelijkste weg en dat doet ze gelukkig ook niet op
Reward. De zang van de Britse muzikante vergeleek ik in het verleden wel
eens met die van Nico en niet omdat Cate Le Bon is voorzien van een even donker
stemgeluid, maar vooral omdat ze net als Nico op bijzondere wijze zingt. Het is
ook weer het geval op Reward, dat het je in vocaal opzicht niet altijd
makkelijk maakt. Hetzelfde geldt overigens voor de instrumentatie op het album.
Het is een betrekkelijk sobere instrumentatie, die het vooral moet hebben van de
bijzondere accenten. Zo laat de bijna minimalistisch klinkende openingstrack
vooral accenten van saxofoon en percussie horen en zijn het meerdere lagen van
de stem van Cate Le Bon die de ruimte moeten vullen.
De muzikante uit Wales schreef de meeste songs voor Reward achter de
piano, maar het zijn synths, gitaar, percussie en saxofoon die het geluid op het
album bepalen. Het doet me af en toe denken aan de albums die Bowie in Berlijn
maakte, maar Reward sluit ook nadrukkelijk aan bij de synthpop uit de
jaren 80 en heeft ook wel wat van de beste albums van de Eurythmics. Hiernaast
hoor ik flink wat van Kate Bush, vooral wanneer het gaat om experimenteerdrift.
Aan de andere kant staat het in Los Angeles opgenomen album ook met minstens één
been in het heden en klinkt Cate Le Bon uiteindelijk vooral als Cate Le Bon.
Cate Le Bon maakte de afgelopen jaren een aantal soloalbums die schuurden en ook
Reward schuurt. De vocalen strijken af en toe tegen de haren in en de
instrumentatie kan af en toe wat kitscherig aandoen, maar tegen schurende noten
staan bij Cate Le Bon ook altijd noten die je zielsgelukkig maken. Reward
is in muzikaal opzicht een spannend album, dat niet of nauwelijks in een hokje
is te duwen. Samen met onder andere Stella Mozgawa (Warpaint) en Josh
Klinghoffer (Red Hot Chili Peppers) zet Cate Le Bon een geluid neer dat vooral
ongrijpbaar is. Net als op haar vorige albums zijn experimenten met Krautrock en
psychedelica nooit ver weg, maar Cate Le Bon sleept er dit keer van alles bij.
Vrijwel alle songs op het album moet je meerdere keren horen voordat ze ook maar
enigszins vertrouwd klinken en ook dan blijft Reward een behoorlijk
ongrijpbaar album. Wanneer je eenmaal gevangen bent in het bijzondere muzikale
universum van Cate Le Bon wint het album echter snel aan kracht. Reward
is een eigenzinnig album dat geen compromissen sluit. Het is een album dat het
je soms enorm moeilijk maakt, maar het is ook een album dat je uiteindelijk
alleen maar wilt koesteren. Zoals gezegd het beste album van Cate Le Bon tot
dusver en een van de beste albums van het moment.
Recensent: Erwin Zijleman (Blog de Krenten uit de Pop)
Deeplink: read:http://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2019/05/cate-le-bon-reward.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 4 juli 2019
|
|