Carl Verheyen - Mustang run (Waardering Muziekwereld) 8
Carl Verheyen, meest bekend van zijn avontuurtjes bij Supertramp, heeft net een nieuwe soloplaat uitgebracht. Na zijn vertrek bij Supertramp wist Carl een schitterende 40-jarige muzikale carrière op te bouwen en sindsdien is hij de trotse eigenaar van maar liefst elf cd’s en enkele live dvd’s die wereldwijd gereleased werden. Maar hij is niet alleen muzikant, hij geeft ook gitaarlessen aan de Thornton School of Music, een school die opereert onder de vleugels van de universiteit van Zuid-Californië. En met lettertjes op papier te zetten heeft hij het ook niet moeilijk, ‘Improvising Without Scales’ en ‘Studio City’ zijn twee goed verkochte boeken die zijn naam dragen. Enkele muzikanten die Verheyen meermaals inhuurden waren de Gibb’s- broertjes en Cher.
Met ‘Mustang Run’, dat mogelijk werd gemaakt door een strak samenwerkingsverbond
met Simon Philips (drums), Dave Marotta (bass), Jim Cox (Hammond B3) enz.,
vinden we elf nummers terug die een grote waaier van verscheidenheid
uitstralen. Carl wilde een compleet instrumentaal album uitbrengen, maar toch
vonden we zang op ‘Bloody Well Right’, waarin de bottleneck de hoofdmoot
uitmaakt. Voeg daar nog wat leuke saxscheuten aan toe en je krijgt een heerlijk
zomers nummer. Van de instrumentale nummers onthouden we vooral het
indrukwekkende ‘Taylor’s Blues’ en zeg nu nog eens dat een blanke geen blues kan
spelen (of maken). Nog meer knappe riedeltjes passeren hier de revue:
‘Fusioneers Disease’ heeft een ietwat meer jazzy smaakje meegekregen terwijl het
er bij ‘Last Days Of Autumn’ wat meer ingetogen aan toe gaat. Bij een album,
waarop de vocalen zo goed als verbannen werden, horen zonder meer een Hammond B3
en wat koperblazers thuis. Carl weet van deze instrumenten goed gebruik te
maken. Luister maar eens naar ‘Riding The Bean’, een wat meer uptempo bijdrage
en ‘Fourth Door On The Right, dat ook hier weer die typerende jazzy klank op ons
loslaat.
Dat Carl Verheyen een meestergitarist is, moeten we je niet meer van overtuigen.
Ook enkele vrienden van hem waaronder Steve Morse, Albert Lee en Steve Lukather
vinden Carl nog steeds een gitarist waar ze ontzettend veel bewondering voor
hebben. En dat hebben wij hier ook maar je moet natuurlijk wel te vinden zijn
voor een zo goed als compleet instrumentaal album. Carl is zo’n professional dat
hij een cd weet af te leveren waar verveling en banaliteit volledig op
ontbreken. Zeker geen meesterwerkje maar toch bijna.
Auteur: Alfons Maes (3½)
Bron: Keys and Chords
Deeplink: http://www.keysandchords.com/cd-review-blog/carl-verheyen-mustang-run
Gepubliceerd op Muziekwereld: 18 september 2014
|
|