Als de coverfoto van een album meer stof doet opwaaien dan de eerste singles, is er dan niets fundamenteels mis met de plaat of de artieste in kwestie? We herinneren ons nog de dag: op 29 juli lekte de coverfoto uit van ‘The Altar’. De commentaren waren veelal vernietigend. Wat er zo fout aan was? Je kan het hiernaast zien. De foto toont een heel naturelle Jillian Banks zonder make-up, de sproetjes duidelijk zichtbaar, het haar nog wat in de war, de blik een beetje angstig, maar toch recht in de camera blikkend. Volgens de meesten was het een lelijke foto, maar wij waren zo vrij om het hier niet mee eens te zijn. Banks presenteerde zich de voorbije jaren al als één van de eerlijkste, openhartigste artiesten in de popwereld en die foto was daar gewoon een logisch gevolg van. Meteen wisten we ook wat we moesten verwachten van de komende plaat, nog maanden voor de release: eerlijke, donkere, zelfdissecterende songs. Die verwachtingen werden bevestigd met killer tracks als Gemini Feed, Fuck With Myself, Mind Games en de hartverscheurende ballad To The Hilt. Songs die ook al verklapten dat Banks op haar tweede album niet wezenlijk anders zou klinken dan op het bejubelde debuut, ook al deed tussendoortje Better even anders vermoeden.

Nu ja, Banks is sowieso niet voor een gat te vangen. Koele synths, zware bassen en donkere, scheermesscherpe teksten mogen dan wel de bovenhand voeren. De slimme artieste tapt uit verschillende vaatjes zoals r&b, hiphop en pop en omringt zich met mensen die haar naar een hoger niveau kunnen tillen zoals songschrijver Jenna Andrews en SOHN, Timmy “The Terror” Anderson, en Al Shux, mannen die ook al aan haar zijde stonden ten tijde van ‘Goddess’. De eerste helft van de plaat is erg extravert en explodeert met Trainwreck, een song die je eerder bij Nicky Minaj zou verwachten en Not About Us dat een gespierde Chvrches-hit zou kunnen zijn. Op de tweede helft slaat ze een andere richting in. Eerst nog voorzichtig met Weaker Girl, maar dan resoluut met het enkel door strijkers en akoestische gitaar ondersteunde Mother Earth. Een sleutelsong, want hierin zingt ze “So I’m not gonna cover up the freckles on my faces / I covered all the bases.” Meteen is die coverfoto verklaard en is die wat wij dachten: een statement. Daarna sluipt de elektronica weer binnen via Judas, Haunted en Poltergeist waarin ze opbiecht zelf oorzaak te zijn van de fout gelopen relatie die deze plaat inspireerde, een thema dat ook aan bod komt in afsluiter 27 Hours. Voor To The Hilt, waarin de schuld op de tegenpartij wordt geschoven, koos ze echter voor de sobere aanpak: enkel haar zwoele, ruisende stemgeluid en een piano.

En zo werd ‘The Altar’ een waardig vervolg op ‘Goddess’ met pakkende, alternatieve popsongs in verschillende registers. Dat Banks nog nooit een hit scoorde, zegt dan ook meer over de media dan over haar muziek. De vele fans hebben haar al lang aan het hart gedrukt. Haar concert in Trix op 24 februari 2017 verkocht in een paar uur uit. En zo hebben we de vraag uit de inleiding ook beantwoord.

Auteur: Marc Alenus

Bron: www.writteninmusic.com

Deeplink: http://damusic.be/cd/banks-the-altar-30-9-5666.html