Amber Jo Ann - Breathless (Waardering Muziekwereld) 6½
Uit het Nederlandse Emmen komt ons de debuutplaat aanwaaien van de nieuwste lokale sensatie op het vlak van de Nashville country. Amber Jo Ann is nauwelijks 18 maar heeft er al een parcours van flink wat optredens opzitten en ze debuteert hier met een volwaardige plaat, waarvoor klaarblijkelijk kosten noch moeite gespaard werden: bij een batterij bekende Amerikaanse songschrijvers werd songmateriaal aangekocht en met de hulp van een heel uitgebreide groep door de wol geverfde studiomuzikanten werden de elf songs ingeblikt.
De eerste vaststelling waar je onmogelijk omheen kunt: AJA -zo laat ze haar naam gewoonlijk afkorten- kan absoluut zingen. Ze heeft een stemtimbre dat voor het genre – deop Nashville gerichte countrypop- gemaakt is en ze gebruikt dat zangorgaan op zeer efficiënte en verantwoorde wijze.De thema's waar ze over zingt, liggen voor de hand, voor een meisje van 18: eenzaamheid, vriendschap, liefde, passie, enfin, die dingen waar je op die leeftijd moét over zingen.
En laat daar nu net de valkuil liggen: met 18 kun je onmogelijk alles uit een song halen wat er in zit en dus krijg je aan het einde van de rit een CD die te weinig gevarieerd is en die een beetje bloedeloos overkomt. Dat wil ik allerminst Amber Jo Ann aanwrijven, maar ik denk dat het beter geweest ware het voor deze keer bij een EP te houden en met de eerste full CD nog een paar jaar te wachten tot ze voldoende maturiteit heeft om er echt volop voor te gaan.
Een hele goeie EP lijkt mioj te verkiezen boven een wat gezichtsloze full CD. Ik heb deze meermaals beluisterd en keer op keer was ik onder de indruk van het stemgeluid van AJA, maar het geheel van de plaat schiet tekort: de muzikanten spelen wel kundig, maar niet gepassioneerd, er is te weinig afwisseling en vooral: de weerhaken ontbreken. Mij zal het benieuwen hoe deze nummers zullen klinken over vier of vijf jaar, wanneer AJA nog enkele honderden concerten méér op de teller zal staan hebben.
Potentieel is er zeer zeker, maar waar deze jonge dame nood aan heeft, is enkele levensjaartjes extra, zodat ze het Echte Leven leert kennen. Zoiet gaat op je vertolkingen afstralen en je verliest er de braafheid mee, die je als achttienjarige vanzelfsprekend nog in overvloed in huis hebt.
Vind ik dit nu een slechte plaat? Absoluut niet, maar met wat meer geduld, wat grotere selectiviteit bij de songkeuze en de begeleiding van een band waarmee AJA live optreedt, zou het resultaat vele keren beklijvender kunnen zijn. Kortom: graag wat minder Lee Ann en wat meer Lucinda.
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2013/NOV1/CD16.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 13 februari 2014
|
|