Amber Cross - Savage on the downhill (Waardering Muziekwereld) 9
Het zal een jaar of drie geleden geweest zijn dat we ondersteboven achterbleven na de beluistering van You Can Come In van de kleine, maar krachtige zangeres Amber Cross van wie we ons vooral herinneren dat ze de prachtigste songs haast moeiteloos uit de mouw leek te kunnen schudden. Sindsdien bleef het echter wat (te) stil rond deze jonge vrouw, die ons wel nog een liveplaat naliet en, zo leert mij haar Facebook-pagina, in de tussentijd ook moeder werd en intussen vanuit Los Oso, California opereert.
Voor haar nieuwe plaat speelde het toeval - alhoewel het “lot” veeleer van toepassing is, volgens mij - een flinke rol: in de winter van 2015 ging ze naar de National Cowboy Poetry Gathering in Elko, Nevada en hoorde daar op een dag Chuck Hawthorne zingen. Zoals ons allemaal overkwam, toen wij die man voor het eerst hoorden op zijn Silver Line, werd ook Amber stevig geraakt door de manier van zingen en vertellen, die Chuck zo apart maakt. Ze maakten kennis en wisselden cd’s en telefoonnummers uit. Op de terugweg draaide Amber die “Silver Line”-cd, werd er door omver geblazen, stelde vast dat deze geproduceerd was door de grote Ray Bonneville en begon plannen te maken voor haar nieuwe songs. Ze vond dat de klank en de manier van werken van Bonneville best kon passen bij haar eigen songs, ze contacteerde dus Chuck en vroeg hem of die haar plaat onder de aandacht van Ray kon brengen. Dat kon hij en dat deed hij ook en daar start eigenlijk het verhaal van deze cd: Ray Bonneville was aan boord en zoiets kan niet zonder gevolgen blijven: die man heeft veel vrienden-muzikanten en zo komt het, dat je op deze cd niet alleen Ray Bonneville zelf op gitaar en harmonica kunt horen meespelen en -zingen, maar ook Tim O’Brien, die z’n fiddle meebracht voor Storms of Scarcity en Gurf Morlix, die allerhande gitaren kwam bespelen. Chuck Hawthorne is er voor wat backing vocals in Eagle & Blue net als de grote bassist David Carroll - hij speelde met alles en iedereen, die in Texas wat betekent, van Doug Sahm en The Derailers over Marcia Ball tot The Mavericks, Billy Joe Shaver en Sunny Sweeney - en zijn kompaan-drummer Rick Richards, die een al even groot curriculum kan voorleggen, gaande van Bill Kirchen en Ray Wylie Hubbard tot Slaid Cleaves, Mary Gauthier en Tom Russell.
Mike Hardwick, die zijn pedal steel klanken al ten dienste stelde van Eliza Gylkison, John Dee Graham, Michael Fracasso, Jimmy Lafave en Jerry Jeff Walker - om slechts een paar te noemen -, werd ook naar de Texaanse studio gehaald en de resterende gaatjes werden op drums opgevuld door Chris Searles, die we ook al kennen van zijn werk voor Tish Hinojosa, Trish Murphy, Joe Ely, James McMurphy, Hal Ketchum en Ian Matthews. Zo’n stel muzikanten noemen we “topklasse” en het feit dat Ray Bonneville mensen van dit gehalte liet komen, bewijst ten overvloede dat hij een ijzersterk geloof had in de kwaliteit van de songs van Amber en veelvuldige beluistering van de plaat leert ons dat hij gelijk had. De plaat bevat tien nummers, waarvan zeven van Amber zelf zijn, twee samen met Ray Bonneville geschreven werden (“Tracey Joe” en de titelsong) een ééntje van Ray is (“Lone Freighter’s Wail” uit de CD “Easy Gone”).
Die songs maken samen een puntgaaf geheel uit en ze vallen stuk voor stuk op, door de fraaie manier waarop Amber de dingen kan verwoorden, ogenschijnlijk “gewone” gebeurtenissen tot onderwerp van een song kan verheffen en, zeker met die heel bijzondere stem van haar, kan omvormen tot echte, geloofwaardige, moderne countrymuziek. De titelsong bijvoorbeeld gaat over de manier waarop je een jachtgeweer van het merk “Savage” moet omgorden, als je, tijdens het jagen, een heuvel moet afdalen en niet wil dat het wapen zand slikt. Echoes beschrijft wat er in een huis omgaat, waaruit de bewoners pas vertrokken zijn en in Pack of Lies wordt de liefde, of wat er soms moet voor doorgaan, tegen het licht gehouden.
Amber Cross is een dichteres, die ik ervan verdenk heel veel te schrappen, vooraleer ze een tekst aanvaardbaar vindt. Zij is ook een zangeres, die een heel herkenbare stem combineert met het vermogen die op zo’n manier te gebruiken, dat de song erdoor gediend wordt. Met die troeven gewapend, heeft ze een cd gemaakt die de perfectie benadert, maar tegelijk - of misschien precies daardoor - onder je vel kruipt. Dit is er, zonder de minste twijfel, eentje voor de eindejaarslijstjes en een mens die, zoals ondergetekende, aan deze kant van de Grote Plas woont, kan alleen maar hopen dat Amber over afzienbare tijd de zin, de lust, de behoefte en de centen vindt om Europa live met haar muziek te laten kennismaken.
Auteur: Dani Heyvaert
Bron: www.rootstime.be
Deeplink: http://www.rootstime.be/index.html?http://www.rootstime.be/cd_dvd_recensies.html
Gepubliceerd op Muziekwereld: 12 september 2017
|
|